Nu er minder dan 3 maanden overblijven voor ik weer met beide voeten op Belgische grond sta, is het (naast de schooluren) zoveel mogelijk genieten van mijn Argentijnse leventje en de tijd samen met mijn familia, de mede-uitwisselingsstudenten en schoolvrienden. Dit avontuur was er eentje van ups en downs maar nu de terugkeer onvermijdelijk nadert, lijken de mindere momenten en twijfels weggewist en wordt het genieten van ons leventje hier, opgebouwd in de laatste maanden. Laatst vierden ik en Miriana (mede-AFS’er en goede Italiaanse vriendin) onze 8 maanden in Catamarca. Mijn favoriete ijssalon had aangeboden een asado te houden in hun salon ter ere van hun vaste klant -die tijdens haar eerste maanden hier hopeloos op zoek was naar een vervanging voor australian ice-cream- . Het werd een gezellige zatermiddag, wat muziek en het gezoem van de ventilatoren op de achtergrond, enkele vrienden, allemaal genietend van het Argentijnse vlees, ongeacht de leeftijd. En gratis ijs! Beter kon haast niet.
Verder zijn, nu het zomervakantiegevoel officieel weggeëbd is, de scoutsactiviteiten in mijn stadje weer op volle gang. Laatste zaterdag was de grote kennismaking met de nieuwe leden. Alle takken kwamen ‘s morgens samen om enkele kennismakingsspelletjes te spelen, de herinneringen aan Jamboree 2012 op te rakelen en een drink te houden op de start van het nieuwe scoutsjaar. Verder zijn we ook begonnen een kamp te organiseren met de 6 JIN’ers en werden de taakverdelingen opgesteld voor de misdiensten op zondagmorgen.
Ook op school gaat alles z’n gewone gangetje. De leerkrachten komen, net als vorig jaar, wanneer het hen uitkomt, taken en testen zijn nog steeds een onbekend gegeven in La Fray en de schoongeschrobde banken en toiletdeuren worden weer stilaan volgeklodderd met allerlei beledigingen, obscene krabbels en verwijten. Want zo is het laatste jaar middelbare school hier. Schooltaken en –resultaten zijn bijzaak. Op de eerste plaats komt het organiseren van het familiediner bij het afstuderen en dé afstudeerreis naar Bariloche, het meest bekende skiegebied in Argentinië. Verder is het hier ook traditie om in je laatste jaar een pull en T-shirt te ontwerpen per richting die je vervolgens vertegenwoordigt. De avond voor de presentatie van die afstudeerpull komen alle leerlingen samen in het huis van een van de klasgenoten en blijven de hele nacht op. De volgende ochtend trekken ze gewapend met trommen, hoorns, een lading confetti en schuim en wallen onder de ogen naar school in hun gloednieuwe pull. Verder maakt elke klas ook een groot spandoek met alle namen op, die ze vervolgens op hun afstudeerreis meenemen om daar hun provincie te vertegenwoordigen. Een van de komende weken volgt onze pullpresentatie!
En naast de dagelijkse routine, heb ik laatst de grote Argentijnse droom waargemaakt: deelgenomen aan een Boca’wedstrijd! Argentinië staat bekend om de voetbalfanatiek (tevens geboorteland van de wereldbekende voetbalster Messi) en Catamarca stond de afgelopen dagen helemaal in teken van de blauw-gele Bocaspelers. Meterslange files en eindeloze wachtrijen om tickets te bemachtigen voor de match van het jaar, op elke hoek van de straat werden toeters en voetbaltruitjes verkocht en facebook werd overspoeld met statussen en pronostieken over dé match. Gisteren was het dan zover en zijn we met de familie van Miriana naar het voetbalstadium getrokken, voorzien van een familiepack keelpastilles. Een halfuur file – en ontdaan van de vlaggenstok en de paraplu die door de politie aanzien werden als moordwapens- en 3h30 wachttijd in het stadium later, begon de partij. Boegeroep voor de tegenpartij, kannonschoten en blauw-geel vuurwerk bij intrede van de Bocaspelers. Terwijl gastvader en –moeder hun longen uit het lijf riepen, genoten Miriana en ik in het eerste deel van de wedstrijd in stilte van onze eerste echte Argentijnse voetbalpartij –vooral uit voorzorg om niet net op het verkeerde moment een kreet te slaan, een verstandige zet gezien onze complete onwetendheid op vlak van voetbal-. Het tweede deel van de partij kregen we de kriebels te pakken en gilden, vloekten en floten we er ook op los, net als de hele tribune. Eindstand: 1 – 0. Na 24(!!) penalties victory voor de favoriete partij. Hooligans door het dolle heen, feest, blinkers overal. Choripan bij terugkeer, hese stem de volgende ochtend. Geweldige ervaring.
En verder, nu de koude EINDELIJK zijn intrede maakt, bestellen we thuis allerlei typische streekgerechten met mais en liters soep om ons tijdens de koude dagen wat te verwarmen –met dat chauffages hier algemeen niet gekend zijn-, terwijl mijn kleine zusje van 14 niet van de computer weg te slaan is, one direction 24 op 7 door de boxen van de geluidsinstallatie bonkend. En ik.. ik plan nu mijn laatste grote uitstap richting een van de 8(?) wereldwonderen: de watervallen van Iguazu! Gepland voor eind mei.
Un abrazo
Laurita
