Bombachas rosadas y pan dulce

Dag voor kerst. De koelkast boemvol gevuld met pan dulce, nougat, exotische fruitsoorten, krokante pindarepen (heerlijk, trouwens!), zonder de pakken vlees te vergeten -wat had je verwacht-, onder de miniatuur'kerstboom voor elk van ons een pakje met roze ondergoed, zoals de traditie het eist. Alweer een paar ervaringen rijker. 


December was er eentje met ups en downs. Eerst en vooral was het aanpassen aan de hitte, die nu officieel zijn piek bereikt heeft. 48graden en geen briesje wind. Drukkend warm dus. Was weer eens wat anders om in dit weer op de 8ste van december -de officiële kerstboomversier'dag, hier- al het kerstgerei uit de kast te halen. Net als de meeste AFS'ers was het dus even slikken om te beseffen dat je kerst en nieuw voor het eerst niet in je eigen familie zal vieren maar wel aan de andere kant van de wereld. Gelukkig heb ik de beste familie ooit, die me er elke keer weer snel bovenop helpen. Zo hebben ze voor Sinterklaas een chocoladetaart gemaakt. 


Maar verder heb ik enkele ervaringen opgedaan die ik niet zo snel vergeten zal. Eerst en vooral zijn we met de meerderheid van de andere uitwisselingsstudenten voor een 2'daagse trekking de bergen in getrokken. Vertrek vrijdagochtend, rond 10u. Gestapt tot 17u ongeveer -na de rivier zo'n 17keer overgestoken te hebben- om aan te komen waar we de nacht zouden doorbrengen. Niet meer dan een tweetal hutjes met strooien dak en stenen vloer, gelegen midden in de bergen, naast de rivier. 's Avonds een asado gepland. Kampvuurwarmte, overvloed aan vlees, enkel verlicht door de maan. De volgende dag om 6u opstaan -na zo'n 2uurtjes slaap, volledig verkleumd van de koude en stijf tot en met na een nachtje op de stenen vloer, zonder matje-, na het ontbijt -hete mate cocido en pan grasa, mmmm- klaar om opnieuw te vertrekken. Doorgetrokken naar de top van de berg, 3000meter hoogte, onvergetelijk landschap. Daarna weer naar beneden geklommen, geluncht aan de boord van een riviertje en rond 19u toegekomen in Los Angeles - in de verste verte niet te vergelijken met naamgenoot in de VS, ter verduidelijking- om van daaruit met de auto teruggevoerd te worden naar Catamarca. Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150430031171270.360348.725576269&type=1&l=cdd772d441


Daarnaast zijn we gisteren met zijn allen -in de hitte- ook het kinderziekenhuis van Catamarca gaan bezoeken. Film bekeken, de kerstman verwelkomd,.. en daarna kregen we elk de kans om enkele van de terminaal patiëntjes te bezoeken. In een groepje van 4, bezochten we er 2. Arthuro Benjamin, 14jaar, geparaliseerd. Moeilijk te beschrijven wat er in je omgaat als je ziet hoe zo'n kindje aan zijn bed gekluisterd is, niet zelfstandig kan eten of ademen en niet eens kan bewegen. Een hartverwarmend gesprek met de moeder gehad, die er ondanks alle tegenslag de moed in blijft houden. Ze vertelde ons hoe ze elke dag, meteen na haar werk, de rest van de uren slijt aan de zijde van haar zoontje. Hoe ze niet eens hoeven te praten om elkaar perfect te begrijpen. Hoe ze weet dat de situatie uitzichtloos is maar toch blijft vechten. Ongelooflijk sterk. Verder bezochten we ook Louis -Louicito voor de vrienden-, 9jaar, leukemie. Ook hij kan niet spreken maar communiceert met gebaren. Benja -mede'intercambio'er en goede vriend- had pleisters met een snormotief mee en daarmee hebben we wat gespeeld. Geweldig om een lach getoverd te zien op het gezichtje van Louis. Deze week wordt hij trouwens 10 en het zou mooi zijn het contact met die 2 wat te behouden. Zoiets doet je toch beseffen wat een geluk je hebt gezond en wel te leven. Een onvergetelijke ervaring. 


Na 4 maanden hier kan ik me van tijd tot tijd nog steeds wereldvreemd voelen maar ik heb het gevoel dat ik me eindelijk kan verzoenen met de ergerlijke wachttijden, de onstiptheid en de nationale luiheid. Gelukkig kan ik nog net zoveel genieten van elk klein cultuurverschil als in het begin van mijn avontuur - waarvoor dank, dulce de leche-Up next: zelf ijs maken. Gastouders van Benja baten een ijssalon uit-wat een geluk dat ik daar niet ben beland, anders had ik nu al een tweezit'plaats op het vliegtuig terug mogen boeken- en hebben me uitgenodigd zelf eens ijs te maken. Wordt vervolgd


Vrolijk kerst!

'iets is niets waard als je het niet kan delen met personen om wie je geeft' 

Voor het regeringshebbende Belgica

De vooravond van 6 december, in Belgica zou dat betekenen: schoentje zetten, wortel, suikerklontje en stella artois ernaast, gevolgd door een slapeloze nacht, trappelend naar beneden te stormen en te ontdekken wat de sint dit jaar langs de schoorsteen naar beneden heeft gegooid. Maar helaas, geen rode speculoosverpakkingen, piekeniekjes en chocoladefiguurtjes dit jaar. Toch heb ik vandaag een pot dulce de leche en een watermeloen gekocht om morgen zelf in mijn schoentje te leggen. 

En dat is niet het enige verschil in cultuur die me in de maand december te wachten staat. Met de kerstdagen die naderen, worden de supermarkten hier gevuld met 'pan dulce', 'ananas fizz' (cider met gedroogde ananas) en 'turron' (nougat). Geen kalkoen te bespeuren. Vreemder nog zijn de gekke hoeveelheden kerstmanfiguren, stuk voor stuk afgebeeld met een flinke laag sneeuw. En dat terwijl het buiten zo'n 40graden is. Een warme chocolademelk voor het haardvuur, zal er dit jaar dus niet inzitten. Naast de typische feestdagen, wordt er in mijn stad de achtste van december ook 'la fiesta de la virgin del valle' gevierd. Mensen van alle hoeken van het land komen naar het centrum om hun tent uit te slaan en de processie bij te wonen. Een gezellige drukte, suikerspinkraampjes, winkeltjes die relieken van de maagd verkopen, groepjes gitaristen,.. 

De afgelopen weken is mijn leventje hier erg veranderd. Eerst en vooral ben ik niet langer de enige uitwisselingstudent in mijn school. Sinds eind november gaat er ook een VSA'er naar mijn aula. In tegenstelling tot mijn intrede, die heel onopgemerkt verliep, kunnen we nu de speelplaats niet meer oversteken zonder om de zoveel meter tegenhouden te worden door groepjes gapende tieners die allemaal de 'Amerikaan' willen aanraken. De jongen wordt verafgood door iedereen en het lijkt alsof de school nu pas beseft dat ook ik een uitwisselingsstudente ben, de vriendschapsaanzoeken schieten de lucht in en voor het eerst lijken ze geinteresseerd in hoe het leven er in Europa aan toegaat -wel nadat ik ze moest vertellen dat Belgie wel degelijk een bestaand land is en in Europa gesitueerd is-
Daarnaast ben ik ook van familie veranderd. Het eerste weekend ben ik met mijn zus naar Puerto Zuelo gegaan, prachige uitzichten, midden in de wolken. Nu ben ik dus officieel een deel van het gezin Paez-Sanna, de meest hectische en ongeorganiseerde familie van heel Catamarca. In tegenstelling tot mijn eerste gezin, is dit gezin er eentje van typisch Argentijnse makelij. Geen ontbijt, zoetigheden en mate de hele vooravond en avondeten gebeurt hier niet voor 11h30, soms schuiven we zelfs pas aan tafel om 2u 's nachts. Met als gevolg dat er hier de hele dag non-stop wordt gegeten, daarbij ook nog eens allemaal afhaalmaaltijden -gelukkig dat de familie zich onlangs ook een fitnessapparaat heeft aangeschaft, kwestie van die bijgekomen kilo's tot een minimum te beperken- En dat is niet het enige talent dat mijn nieuwe familie bezit. Ook slapen kunnen ze hier als de beste, en niet enkel tijdens de siesta. 'Als je moe bent, moet je slapen', is het motto van de familie en dat nemen ze ook echt letterlijk. Ben je moe om 21h, ga je even gaan slapen tot 2u 's nachts om vervolgens de hele nacht tv te kijken en er rond 6u 's ochtends weer in te kruipen. Kwestie van de dag nuttig te besteden. Maar ik voel me er geweldig thuis en heb de beste zussen! Zonder de hond te vergeten -we hebben een heleboel straathonden die in huis leven, slechts Beeto, de chauchau, wordt behandeld als de koning van het huis- 

Verder ben ik voor het eerst echt goed verschoten van de Argentijnse cultuur en de gevaren in mijn stadje. Vrijdagavond ben ik naar het huis van een vriend gegaan met de taxi. Na de chauffeur het adres gedicteerd te hebben, keek ik rustig via het raampje naar buiten hoe de stad langzaamaan donker kleurde. Bij de lichten stonden we stil en ik wierp een blik op de knipperlichten van de chauffeur, die flikkerden om naar rechts af te slaan terwijl we duidelijk naar links moesten. Na hem duidelijk gemaakt te hebben dat het huis van de vriend links was, sloeg de chauffeur toch naar rechts in en begon zijn vaart te versnellen. Meneer maar niet reageren op mijn gehakkel en ik helemaal in paniek. Tot we niet veel later voor een rood licht vastzaten en ik de kans gegrepen heb om het portier open te slaan en het op een lopen te zetten. De rest van de avond heeft me dit voorval wat doen vergeten -karaoke'avond, cocktails,..- tot we om 6u 's ochtends met zijn 5'en terug naar huis wandelden om in ons bed te kruipen. Komt er plots uit de zijstraat een brommer aangesjokt met 3 changos op. Net voor onze neus springt er eentje af en begint mijn vriendin te bedreigen, hield haar bij haar middel, duwde de ander op de grond en voor we  het goed wisten, waren ze ervandoor met haar gsm. Dagdag, veilige buurt. 

Ajaa: over nog zo'n cultuur'shock gesproken. Laatst hadden we het over de overgang van meisje naar vrouw, die hier op hun 15de verjaardag gevierd wordt. En ik vroeg of de jongens dan geen speciaal feest hadden. Beginnen mijn vriendinnen me een heel verhaal uit de doeken te doen hoe sommige gezinnen hun zonen op 13-14 jarige leeftijd soms traditiegetrouw naar de hoeren voeren om daar 'te leren hoe het moet'. De vriendinnen hebben mijn verontwaardigde reactie niet helemaal begrepen en legden het weer met: 'je kan toch moeilijk verwachten dat een jongen bij zijn eerste lief zonder enige ervaring aan komt kloppen.' En dan zou je denken dat zo'n bezoekje een eenmalig gebeuren zou zijn maar nee, een maandabonnement voor de rosse buurt is hier blijkbaar een doodnormaal verjaardagscadeau. Ongelofelijk. 


Maar over naar goed nieuws: Afgelopen vrijdag was officieel mijn laatste schooldag -als dochter van de vice-directora mag je dan enkele uurtjes langer uitslapen, en pas rond 10u, half in uniform toestrompelen (:- traditioneel afgesloten door waterballonnen door de hele school naar elkaar te schieten en om 12u in de fontein te springen -geduwd te worden. Summervacation, here I come! Met zotte plannen om mee naar Jamboree Argentina in Buenos Aires te gaan. 

Boven: Ik - Gime (22) - papa - Beeto de hond - Camila (14) - mama - Lukas, novio van Gime, Onder: Lucia (16). En verder ontbreekt Desiree nog, andere zus die in Mendoza studeert