December was er eentje met ups en downs. Eerst en vooral was het aanpassen aan de hitte, die nu officieel zijn piek bereikt heeft. 48graden en geen briesje wind. Drukkend warm dus. Was weer eens wat anders om in dit weer op de 8ste van december -de officiële kerstboomversier'dag, hier- al het kerstgerei uit de kast te halen. Net als de meeste AFS'ers was het dus even slikken om te beseffen dat je kerst en nieuw voor het eerst niet in je eigen familie zal vieren maar wel aan de andere kant van de wereld. Gelukkig heb ik de beste familie ooit, die me er elke keer weer snel bovenop helpen. Zo hebben ze voor Sinterklaas een chocoladetaart gemaakt.
Maar verder heb ik enkele ervaringen opgedaan die ik niet zo snel vergeten zal. Eerst en vooral zijn we met de meerderheid van de andere uitwisselingsstudenten voor een 2'daagse trekking de bergen in getrokken. Vertrek vrijdagochtend, rond 10u. Gestapt tot 17u ongeveer -na de rivier zo'n 17keer overgestoken te hebben- om aan te komen waar we de nacht zouden doorbrengen. Niet meer dan een tweetal hutjes met strooien dak en stenen vloer, gelegen midden in de bergen, naast de rivier. 's Avonds een asado gepland. Kampvuurwarmte, overvloed aan vlees, enkel verlicht door de maan. De volgende dag om 6u opstaan -na zo'n 2uurtjes slaap, volledig verkleumd van de koude en stijf tot en met na een nachtje op de stenen vloer, zonder matje-, na het ontbijt -hete mate cocido en pan grasa, mmmm- klaar om opnieuw te vertrekken. Doorgetrokken naar de top van de berg, 3000meter hoogte, onvergetelijk landschap. Daarna weer naar beneden geklommen, geluncht aan de boord van een riviertje en rond 19u toegekomen in Los Angeles - in de verste verte niet te vergelijken met naamgenoot in de VS, ter verduidelijking- om van daaruit met de auto teruggevoerd te worden naar Catamarca. Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150430031171270.360348.725576269&type=1&l=cdd772d441
Daarnaast zijn we gisteren met zijn allen -in de hitte- ook het kinderziekenhuis van Catamarca gaan bezoeken. Film bekeken, de kerstman verwelkomd,.. en daarna kregen we elk de kans om enkele van de terminaal patiëntjes te bezoeken. In een groepje van 4, bezochten we er 2. Arthuro Benjamin, 14jaar, geparaliseerd. Moeilijk te beschrijven wat er in je omgaat als je ziet hoe zo'n kindje aan zijn bed gekluisterd is, niet zelfstandig kan eten of ademen en niet eens kan bewegen. Een hartverwarmend gesprek met de moeder gehad, die er ondanks alle tegenslag de moed in blijft houden. Ze vertelde ons hoe ze elke dag, meteen na haar werk, de rest van de uren slijt aan de zijde van haar zoontje. Hoe ze niet eens hoeven te praten om elkaar perfect te begrijpen. Hoe ze weet dat de situatie uitzichtloos is maar toch blijft vechten. Ongelooflijk sterk. Verder bezochten we ook Louis -Louicito voor de vrienden-, 9jaar, leukemie. Ook hij kan niet spreken maar communiceert met gebaren. Benja -mede'intercambio'er en goede vriend- had pleisters met een snormotief mee en daarmee hebben we wat gespeeld. Geweldig om een lach getoverd te zien op het gezichtje van Louis. Deze week wordt hij trouwens 10 en het zou mooi zijn het contact met die 2 wat te behouden. Zoiets doet je toch beseffen wat een geluk je hebt gezond en wel te leven. Een onvergetelijke ervaring.
Na 4 maanden hier kan ik me van tijd tot tijd nog steeds wereldvreemd voelen maar ik heb het gevoel dat ik me eindelijk kan verzoenen met de ergerlijke wachttijden, de onstiptheid en de nationale luiheid. Gelukkig kan ik nog net zoveel genieten van elk klein cultuurverschil als in het begin van mijn avontuur - waarvoor dank, dulce de leche-Up next: zelf ijs maken. Gastouders van Benja baten een ijssalon uit-wat een geluk dat ik daar niet ben beland, anders had ik nu al een tweezit'plaats op het vliegtuig terug mogen boeken- en hebben me uitgenodigd zelf eens ijs te maken. Wordt vervolgd
Vrolijk kerst!
'iets is niets waard als je het niet kan delen met personen om wie je geeft'
Hola chiquita..
BeantwoordenVerwijderenZoals altijd weer een plezier om opnieuw een blogbericht te lezen van je :)
haha, ik lees dat je toch begint gewoon te worden aan het enorm stipt zijn van de argentijntjes ;)
Ik heb het daar in het begin ook moeilijk mee gehad hoor, maarja, op het einde kwam ik ook bijna als 1 vd laatste aan :)
Zie je wel dat je ging bijdraaien als je het vlees in Argentinie geproefd hebt eh.. haha.. Nu zie ik overal asado hier, asado daar :p Het water komt me alweer id mond!
Ik hoop dat je nog zalige maanden tegemoet gaat en moest er iets zijn ofzo, twijfel niet om aan te komen kloppen he!
Un beso enorme
Julie x