Memoires van een reiziger

Nagedacht, zonder tot een conclusie te komen. Dit is alles. Het simpele genot van de kleurrijke bloemen, de gelezen bladzijdes in de zon, de gezamelijke mate'namiddagen, de heerlijkheid van de asado en ananassen, de familiale knuffels op vrijdagavonden, de uitputtende danslessen en de simpele vriendschappen. Dankje. 


Toen bekeek ze door de ramen de hele cirkel van de kwadranten van de kompasroos, de glasheldere horizon, de septemberhemel zonder een enkele wolk, de voor altijd bevaarbare wateren, en zei: Laten we steeds rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor varen. Ons leven lang. 

Chupala giel (:

Enkele dagen geleden was het precies een maand geleden dat ik hier voor het eerst aankwam en dat hebben we gevierd ook. In Argentinia houden ze rond de laatste week van september 'la semana del estudiante', een week lang geen school dus. In Catamarca is het dan traditie om als jongere met een vriendengroep de bergen in te trekken en te genieten van het jong zijn. 


Vrijdag kwam Miriana -een Italiaanse die hier ook op intercambio is- en haar gastfamilie me -weliswaar 3uur later dan ze beloofd hadden, maar daar verschiet ik al niet meer van- ophalen en reden we naar el rodeo om er tot woensdag te verblijven. 5 dagen niets doen behalve mate drinken, uitgaan en af en toe wat wandelen. De eerste dagen was het wel wat wennen aan het vreemde ritme. Om 12u waren Miriana en ik al klaar om de plaatselijke boliche onveilig te maken terwijl de andere 10 tegen 2u 's nachts nog steeds hun haren aan het stijlen waren en vol paniek rondliepen zonder te weten wat aan te trekken. Eenmaal vertrokken -tegen een uur of 3- moesten we nog een goede 20min stappen tot de enige disco in el rodeo. En ook dat was een cultuurshock. Het was wennen aan de muziek, uitsluitend Spaanse reggeaton-cumbia-quarteto met af en toe een Engels hitje van de jaren stilletjes. Je kon er ook letterlijk geen stap zetten zonder dat een chico je hand vastnam en met je begon te dansen -voordeel is wel dat iedereen hier geweldig danst-. En dat tot het licht is want rond 7u keerden we pas thuis om te ontbijten en uit te slapen tot 16u30-17u. Kwestie van je dag nuttig te besteden. In de vooravond dronken we op het terras allemaal mate en aten we 'lunch' om rond 23u opnieuw aan tafel te schuiven voor het avondeten en ons klaar te maken voor de volgende nacht. Geniaal, die cultuurverschillen. 
De laatste dag hebben we met de hele bende een grote wandeling gedaan tot 'el cristo', aan de top van de berg. Adembenemend. Die avond hebben Miriana en ik de rest ook wat Europese cultuur bijgebracht door hen treeman aan te leren -ter verduidelijking : wij met water (:- en het gevolg was hilarisch. Na nog geen 3 rondes gespeeld te hebben, moesten er 3 noodgedwongen een nachtje boven de toiletten doorbrengen. We hebben de 5daagse in stijl afgesloten en zijn om 7u30 's morgens allemaal milanesa gaan eten terwijl de zons opkwam. 5 onvergetelijke dagen.


Daarnaast gaat alles hier zijn gewone gangetje. Ik probeer me te verzoenen met de luiheid van de Argentijnen en hun vreemde manier van sporten -handbal spelen bestaat er hier uit gewoon van het ene naar het andere punt van het veld te wandelen en af en toe wat te passen, verdedigen is hier niet gekend-. Ook heb ik me een zwemabonnement aangeschaft. Op dat vlak hebben de Argentijnen een andere logica dan wij want de douches zijn hier afzonderlijk terwijl alle kleedkamers gemeenschappelijk zijn. Het water is er, net als het weer, haast ondragelijk warm en de diepte van het zwembad doet denken dat het een kinderbad is -op zijn diepst, reikt het water tot aan je ellebogen- 


Daarnaast heb ik voor het eerst een Argentijnse voetbalwedstrijd meegemaakt -inclusief hysterische fans,  hooligangevechten en de beste choripan, lees: plaatselijke hotdog, ooit- Het was een vriendschappelijke match tussen 2 ploegen en Palermo -schijnt een ex-speler van Boca te zijn- en nog een andere bekende speler waarvan ik me de naam niet meer herinner speelden mee. Next op het to do'lijstje: Me verzoenen met 1. de muggen hier -kleiner, venijniger en massaal aanwezig- 2. de buren in de straat die de geweldige gewoonte hebben om rond 1u 's nachts met hun gepimpte moto's toertjes rond de wijk te rijden. 3. het feit dat mijn andere talen er alleen nog maar slechter op zullen worden. Nederlands spreken en schrijven, lukt nog net maar Frans praten met de andere intercambio'er van Belgica zonder midden in je zin in Spaans over te schakelen, is een verloren zaak 


Indien je familie bent, lees niet verder:
Nog een kleine anekdote over la semana del estudiante: In de clubs hier is elkaar binnendoen ongeveer een nationale sport. Je danst nog geen 2 seconden met elkaar of ze maken al aanstalten. En hoe later het wordt, hoe meer de danstijd verkort wordt. En als 'blondine' of 'buitenlander' -want ja, zo word ik hier genoemd- is dat alleen nog maar erger. Tot het punt dat er in onze vriendengroep punten worden genoteerd per speekseluitwisseling. Hoe dan ook, na de eerste nacht heb ik me eigen gemaakt aan het magische zinnetje: Lo siento, tengo novio. (sorry, ik heb een vriend) - waardoor de tegenpartij zich gewoon omdraaide en op zoek ging naar een ander slachtoffer. 


Het vertalen van de titel van deze blog is op eigen risico.
Wordt vervolgd 

Laura, se te ve la tanga!

Eerste keer naar de mis, hier:

Priester: kondigt de hostiedinges aan.
Ik: sta recht en loop richting altaar om de hostie in ontvangst te nemen.In ieder geval, dat was het plan had mijn moeder me niet na mijn derde stap terug op de bank gesleurd en verontwaardigd gefluisterd dat ik eerst elke week moest biechten voordat ik de hostie mocht ontvangen. Dat weten we dan ook weer.

Na 3 weken hier gewoond te hebben, begin ik stilaan te wennen aan de andere cultuur waarvan de verschillen eerder zo klein leken maar nu steeds meer en meer beginnen op te vallen. Zo begin ik stilaan te wennen aan het vreemde levenstempo. Mijn principe om niet te slapen tijdens de siesta heb ik er wel voor moeten opgeven maar dat geeft niet, want de stad valt toch letterlijk stil rond die tijd. Winkels sluiten hun deuren om 14u en gaan pas weer open rond 18u, vaak tot 22u. Ik heb geleerd om om te gaan met de vreemde dansgewoontes die mijn vrienden hebben en met hun onvermogen ironie te begrijpen. Ik heb leren leven met de ongeplaveide straten, met de zwermen zwerfhonden op school en met het feit dat je, als je wil dat een bus aan de bushalte stopt, je je hand op een bepaalde manier moet bewegen -dat wel nadat de bus me meerdere keren gewoon voorbijgereden is-. Uit ervaring heb ik ook geleerd dat het vaak wijzer is gewoon te voet naar school te gaan. De bus mag dan wel goedkoop zijn -zo'n 20cent- maar een ritje staat gelijk aan je leven in gevaar brengen aangezien snelheidsbeperkingen en verkeersregels hier niet bepaald gekend zijn. Ik snap echter nog niet hoe die Argentijnen erin slagen om een hele busrit recht te blijven staan terwijl ik bij elke scherpe bocht onderweg naar school me krampachtig vasthoud aan stoelen-palen-mensen in de buurt en zelfs dan elke keer omval. Ook weet ik nu dat je de openbare toiletten beter niet gebruikt aangezien ze toiletpapier daar niet kennen. Ik ben eraan gewend geraakt dat telkens ik mijn inktenkiller op school bovenhaal, de hele klas even stopt met waarmee ze bezig waren om te kijken hoe op een magische manier mijn geschreven letters verdwijnen -ik vrees trouwens dat die inktenkillers niet lang zullen meegaan aangezien ze hier maar niet begrijpen dat enkel inkt uitwisbaar is en ze al geprobeerd hebben alle mogelijke vlekken ermee te verwijderen-. Ik heb ook geleerd om mijn mond te houden als ik het niet eens ben met het antwoord van de -hilarisch gemakkelijke- logaritmeoefeningen op het bord -na de tweede discussie over beduidende cijfers met mijn leerkracht, heb ik het opgegeven- 

Sterker nog, ik ben beginnen genieten van de kleine verschillen. Eerst en vooral van het mooie weer iedere dag -in de 45graden warme zomer zal ik daar vast wel minder blij mee zijn- maar ook van de dagelijkse kopjes mate, van de deugddoende siesta, van de intensieve danslessen, van de talrijke kraampjes op weg naar huis, van de muziek die elk uur van de dag op straat te horen is, van de vele fruitbomen in de tuin -waarbij je slechts je hand uit het raam moet steken om de beste sinaasappels ooit te plukken-, van de rietjes die je krijgt bij elke fles water die je hier koopt en van de layed-back sfeer die over de stad heerst. Op tijd komen, hoeft hier niet. Spreek je af om 5u is het algemeen geweten dat je niet moet rekenen dat die andere persoon er voor 5u30 zal zijn. Ook geniet ik elke dag meer van de natuur hier. Vorig weekend zijn mijn ouders en ik de bergen in getrokken naar el rodeo, een stadje hier zo'n 80km waar we hoogstwaarschijnlijk de zomer zullen doorbrengen aangezien de hitte in de hoofdstad haast ondragelijk schijnt te zijn, en de natuur was er prachtig. 

Ondanks het feit dat ik zo stilaan in de routine val en begin te wennen aan alles om me heen, kan ik het niet laten om bij elke vlaggenceremonie op school stilletjes te lachen omdat de vlag er zo levensloos bij hangt aangezien er nooit wind is in Catamarca. Ook kan ik maar niet wennen aan het feit dat je hier bij de bakker niet vraagt om 'een stokbrood' of om 'een klein witje' maar wel om 'frans brood voor 4peso', waarna de bakker het brood afweegt en je thuiskomt met kleine stukken afgesneden stokbrood.

Dus ja, het is hier anders en eigenlijk nog niet zo slecht. Alleen zouden ze wel mogen leren hoe je musicallessen geeft want dit weekend ben ik naar een musicalinitiatie in het theater geweest van 'Westside story' en die bestond uit een ongecoordineerde dansles en meezingen met de karaokecd -terwijl de Spaanse tekst totaal niet bij de muziek paste- Hilarisch. 

Volgende week, van deze vrijdag tot en met de week erop, is het 'la semana del estudiante'. Lees: een traditie waarbij alle jongeren naar de bergen trekken om het leven als student te vieren door een week lang uit te gaan. Dus, een week geen school. Mogen ze een Belgica ook invoeren!