Laura, se te ve la tanga!

Eerste keer naar de mis, hier:

Priester: kondigt de hostiedinges aan.
Ik: sta recht en loop richting altaar om de hostie in ontvangst te nemen.In ieder geval, dat was het plan had mijn moeder me niet na mijn derde stap terug op de bank gesleurd en verontwaardigd gefluisterd dat ik eerst elke week moest biechten voordat ik de hostie mocht ontvangen. Dat weten we dan ook weer.

Na 3 weken hier gewoond te hebben, begin ik stilaan te wennen aan de andere cultuur waarvan de verschillen eerder zo klein leken maar nu steeds meer en meer beginnen op te vallen. Zo begin ik stilaan te wennen aan het vreemde levenstempo. Mijn principe om niet te slapen tijdens de siesta heb ik er wel voor moeten opgeven maar dat geeft niet, want de stad valt toch letterlijk stil rond die tijd. Winkels sluiten hun deuren om 14u en gaan pas weer open rond 18u, vaak tot 22u. Ik heb geleerd om om te gaan met de vreemde dansgewoontes die mijn vrienden hebben en met hun onvermogen ironie te begrijpen. Ik heb leren leven met de ongeplaveide straten, met de zwermen zwerfhonden op school en met het feit dat je, als je wil dat een bus aan de bushalte stopt, je je hand op een bepaalde manier moet bewegen -dat wel nadat de bus me meerdere keren gewoon voorbijgereden is-. Uit ervaring heb ik ook geleerd dat het vaak wijzer is gewoon te voet naar school te gaan. De bus mag dan wel goedkoop zijn -zo'n 20cent- maar een ritje staat gelijk aan je leven in gevaar brengen aangezien snelheidsbeperkingen en verkeersregels hier niet bepaald gekend zijn. Ik snap echter nog niet hoe die Argentijnen erin slagen om een hele busrit recht te blijven staan terwijl ik bij elke scherpe bocht onderweg naar school me krampachtig vasthoud aan stoelen-palen-mensen in de buurt en zelfs dan elke keer omval. Ook weet ik nu dat je de openbare toiletten beter niet gebruikt aangezien ze toiletpapier daar niet kennen. Ik ben eraan gewend geraakt dat telkens ik mijn inktenkiller op school bovenhaal, de hele klas even stopt met waarmee ze bezig waren om te kijken hoe op een magische manier mijn geschreven letters verdwijnen -ik vrees trouwens dat die inktenkillers niet lang zullen meegaan aangezien ze hier maar niet begrijpen dat enkel inkt uitwisbaar is en ze al geprobeerd hebben alle mogelijke vlekken ermee te verwijderen-. Ik heb ook geleerd om mijn mond te houden als ik het niet eens ben met het antwoord van de -hilarisch gemakkelijke- logaritmeoefeningen op het bord -na de tweede discussie over beduidende cijfers met mijn leerkracht, heb ik het opgegeven- 

Sterker nog, ik ben beginnen genieten van de kleine verschillen. Eerst en vooral van het mooie weer iedere dag -in de 45graden warme zomer zal ik daar vast wel minder blij mee zijn- maar ook van de dagelijkse kopjes mate, van de deugddoende siesta, van de intensieve danslessen, van de talrijke kraampjes op weg naar huis, van de muziek die elk uur van de dag op straat te horen is, van de vele fruitbomen in de tuin -waarbij je slechts je hand uit het raam moet steken om de beste sinaasappels ooit te plukken-, van de rietjes die je krijgt bij elke fles water die je hier koopt en van de layed-back sfeer die over de stad heerst. Op tijd komen, hoeft hier niet. Spreek je af om 5u is het algemeen geweten dat je niet moet rekenen dat die andere persoon er voor 5u30 zal zijn. Ook geniet ik elke dag meer van de natuur hier. Vorig weekend zijn mijn ouders en ik de bergen in getrokken naar el rodeo, een stadje hier zo'n 80km waar we hoogstwaarschijnlijk de zomer zullen doorbrengen aangezien de hitte in de hoofdstad haast ondragelijk schijnt te zijn, en de natuur was er prachtig. 

Ondanks het feit dat ik zo stilaan in de routine val en begin te wennen aan alles om me heen, kan ik het niet laten om bij elke vlaggenceremonie op school stilletjes te lachen omdat de vlag er zo levensloos bij hangt aangezien er nooit wind is in Catamarca. Ook kan ik maar niet wennen aan het feit dat je hier bij de bakker niet vraagt om 'een stokbrood' of om 'een klein witje' maar wel om 'frans brood voor 4peso', waarna de bakker het brood afweegt en je thuiskomt met kleine stukken afgesneden stokbrood.

Dus ja, het is hier anders en eigenlijk nog niet zo slecht. Alleen zouden ze wel mogen leren hoe je musicallessen geeft want dit weekend ben ik naar een musicalinitiatie in het theater geweest van 'Westside story' en die bestond uit een ongecoordineerde dansles en meezingen met de karaokecd -terwijl de Spaanse tekst totaal niet bij de muziek paste- Hilarisch. 

Volgende week, van deze vrijdag tot en met de week erop, is het 'la semana del estudiante'. Lees: een traditie waarbij alle jongeren naar de bergen trekken om het leven als student te vieren door een week lang uit te gaan. Dus, een week geen school. Mogen ze een Belgica ook invoeren!