Jij bent een koekje!

Met wallen van hier tot in Belgica; ida y wuelta; schrijf ik jullie nog een berichtje om te vertellen hoe de zaken hier lopen. Ik verwittig jullie op voorhand; verwacht geen hoogstaande lectuur want dat zit er niet in voor vandaag gezien de zombie'modus waarin ik momenteel verkeer. Dit weekend was er dan ook eentje van weinig slaap. Nadat de schoolbel om 10u30 -de leerkracht had weer eens besloten niet op te komen dagen- rinkelde afgelopen vrijdag en ik mijn wekelijkse zwemsessie en welverdiende siesta achter de rug had; ben ik naar het huis van de vice-directrice van mijn school afgezakt om pizza te gaan eten. Haar dochters hebben mijn leeftijd en ik kon de uitnodiging onmogelijk afslaan. Om 20u werd ik verwacht bij hen thuis; wat me enigszins al verbaasde want 20u is erg vroeg; in vergelijking met het normale uur van etenstijd hier; rond 22u. Maar dat stemde me alleen maar gelukkig want ondanks het feit dat ik hier al 2 maanden leef; kan ik nog steeds niet wennen aan het vreemde eetpatroon waardoor ik elke weekdag noodgedwongen om 20u alleen eet en van tijd tot tijd nog eens om 22u30 met mijn familie; die mijn geen keus laten en mijn bord telkens goed volscheppen zonder dat ik de kans krijg te protesteren. Dus; om 20u trok ik richting huis van de vice-directora -vice voor de vrienden- met een klein hartje maar gewapend met mijn album over Belgica in de ene hand en mijn allerlaatste lading chocotofs in de andere. Na de hele familie -inclusief vriendjes van de zussen; neven; nonkels en alle 6 honden- gesaludeerd te hebben; besefte ik algauw dat eten om 20u er niet in zat want de salontafel was gevuld met maizanitas; pan grassa; pan casero en mate. Ze waren dus volop aan het 'merenda'en -vergelijkbaar met ons 4uurtje; alleen met een overvloed aan eten-. Uiteindelijk zijn we pas rond 12u aan tafel gegaan en hebben we om 1u 's nachts de lemon pie uit de koelkast gehaald en het ijssalon gebeld voor een bestelling aan huis -deel van de cultuur-. En zo gaat het er elke dag aan toe in de meeste gezinnen hier. Ondanks mijn 'bijna-op-ontploffen'staat toen ik de voordeur overvoldaan uitwaggelde rond 5u 's nachts; heb ik een geweldige avond beleefd. Mijn vriendin heeft me ook de foto's van haar 15e verjaardag getoond. De 15e verjaardag is voor meisjes in Zuid-Amerika erg belangrijk en wordt gezien als de overgang van meisje naar vrouw. Terwijl de diavoorstelling op de tv afspeelde en ik de foto's van haar 3 trouwjurken; de tafels vol zoetigheden en de 200 uitgenodigden bekeek; vertelden ze me enkele tradities van dit feest. Van het verstoppen van gouden ringen in de gigantische taart tot het uitdelen van 15 kaarsen en 15 rozen aan de meest belangrijke mensen in je leven -voorafgegaan door een speech- en van de wals met de papa tot de ceremonie in het begin van de avond waarbij de vader de platte schoenen van het meisje inwisselt voor naaldhakken. Staat op het 'ditwiliknogmeemaken'lijstje. Om 5u lag ik dan eindelijk in mijn bedje -genietend van het gesnurkloze huis want mijn nonkel is er momenteel niet- om er om 9u30 weer uit te kruipen. Veel slaap wordt me niet gegund want elke morgen rond 9u loopt de plaatselijke krantenverkoper alle barrio's op en af; luid gillend 'diarioooooo; diarooooo' en aangezien mijn kamer zich aan de straatkant bevindt; betekent dit ook meteen het begin van mijn dag. Rond de siesta ben ik dan naar de scoutsvergadering afgezakt -geweldig te zien hoe; ondanks de weinige middelen die ze hier hebben; de weinige leden elke week met volle overtuiging en gestreken uniform opdagen- en daarna naar een intercambio'vriendin van Italia om er te overnachten. Het oorspronkelijke plan was een Halloween'nacht te organiseren en een horrorfilms'marathon te houden maar ervaring heeft me geleerd dat plannen in Argentina weinig zin heeft omdat er altijd wel iets tussenkomt. Aangezien we pas om 23u aan het koken zijn geslagen -pizza; voor de verandering- en we om 1u 's nachts het brilliante idee hadden koekjes te bakken -die ongelofelijk mislukt zijn; waardoor we noodgedwongen de rauwe massa in plaats van de half'aangebrande toestanden in de oven gegeten hebben- hebben we wijselijk besloten de marathon te beperken tot 1 film en om 4u in bed te kruipen. Mijn vriendin woont in een kalme buurt en ik verheugde me al op het feit dat ik voor het eerst in tijden kon uitslapen. Tot ik vanmorgen om 7u30 's morgens gewekt werd door een hels kabaal in huis. 'holaaaa Paco; holaaaa Paco' en 'puta puta puta' klonk het door heel het huis. Uitgesloten dat het de kinderen van de buren waren want beide buren zijn kinderloos. Toen de geluidsbron aanving met het zingen van 'que los cumplas feliz'; ben ik noodgedwongen en met dichtgeknepen ogen uit bed gerold om vast te stellen dat het de papegaai van de familie was die zijn kunstjes met veel plezier voordraagde. En hier zit ik dan; een pak blonder en typend met opgezwollen vingers -danku zon-; hoofdpijn en de drang om bovenop te computer in slaap te vallen; maar nog steeds 'alive and kicking!' en beseffend dat dit avontuur demaks is. En met de plotse nood om Paco -zo heet het blauwe mormel- die besloten heeft na mij te wekken zijn ode stil te leggen; de nek om te gaan wringen.


Verder gaat alles zijn gewone gangetje. De ventilators in school beginnen op volle toeren te werken nu de hitte eraan komt en de rekken in de supermarkt of kraampjes langs de straat worden nu niet alleen met tonnen carne en kilo's dulce de leche gevuld maar ook met perziken; ananassen; mango's en watermeloenen -nomnomnom-. De afgelopen dagen zijn er enkele familiekwesties opgedoken maar de sfeer in huis is gelukkig weer een stuk beter nadat we er allemaal eens goed over gepraat hebben. Tenslotte is dit gezin je echte familie voor een jaar en dan horen discussies er wel eens bij -zeker als je moeder niet het vermogen heeft te begrijpen dat toen je hier aankwam je geen woord Spaans kon en dat er nu nog steeds een aantal woorden zijn die niet in je vocabulaire voorkomen waardoor ze zich druk maakt als ik niet versta dat 'maceta' eigenlijk 'bloempot' betekent- maar het zijn stuk voor stuk geweldige mensen. 


En ik? Ik begin langzaam maar zeker uit te groeien tot een echte Argentina. De siestas beginnen -noodgedwongen- deel te worden van mijn dagelijkse routine; ik begin mij niet langer te orienteren met straatnamen maar met het aantal 'cuadras' voordat ik mijn bestemming bereik; mijn Spaans is vlot genoeg om me perfect -maar weliswaar met een accent- uit te kunnen drukken en in plaats van mijn glas wijn tijdens de zondagse assado puur te drinken; begin ik net als de rest van de familie sinaasappelsap -in poedervorm- aan mijn glas toe te voegen. Een goede 2 maanden hier en Catamarca weet me van tijd tot tijd nog steeds te verbazen met haar cultuurverschillen; haar onbeschrijfelijke natuur en de eeuwige jongheid van haar inwoners. 


Verklaring van deze titel: Op aanraden van mevr. Neyts -hoe kon het ook anders- heb ik besloten het scheldwoordenarsenaal van mijn klasgenootjes uit te breiden aangezien ze mij elke dag geduldig meer Spaanse vervloekingen aanleren. Dus sinds kort schelden mijn studiegenoten de leerkracht; als hij besloten heeft zijn leerlingen wat huiswerk naar huis mee te geven -een gebeuren dat niet meer dan eens per maand plaatsvindt-; niet binnensmonds uit voor 'hijo de puta' of 'choto' maar roepen ze vanaf nu luidkeels: 'Godverdomme; jij bent een koekje!'