Ella

Goed, het werd weer stilaan tijd dat er een nieuw blogberichtje aankwam. Inmiddels 6 maanden verder sinds het moment dat ik het vliegtuig op stapte, zonder enig idee hoe mijn leven er aan de andere kant van de wereld uit zou zien.  6 maanden verder, genietend van de allerlaatste vakantiedagen. Even de zussen ontlopen en me in mijn kamer opgesloten, luisterend naar enkele Argentijnse klassiekers, terugblikkend op 3 legendarische zomermaanden. Mijn verandering van gastgezin, de warme zomeravonden, de onvergetelijke namiddagen in las pirquitas met mijn grote zus, mijn vakantie naar Buenos Aires, nieuwjaar met zwembad,..

6 maanden verder. Moeilijk uit te leggen hoe zoiets je verandert. Ik weet nog hoe we samen met de Mexicanen het vliegtuig op stapten, nog een snelle knuffel aan de familia, vol goede moed aan dit avontuur beginnend. Tot ik effectief de bus richting Catamarca moest nemen, beseffend dat ik er vanaf dan alleen voor stond, helemaal opnieuw mocht beginnen, zonder enig houvast, zonder mensen waarom je geeft – in lichte staat van paniek dus, om het eufemistisch te stellen. De eerste maanden doorgekomen, genoten van de cultuurverschillen maar toch heel wat heimwee gehad. Blijkbaar heet zoiets ‘cultuurvermoeidheid’ –citeert AFS-, een fase dat rond je tweede tot je vierde maand in je uitwisselingsjaar voorkomt. En dat hebben we mogen ervaren ook. De ene dag alles geweldig, de volgende dag op de rand om het eerstvolgende vliegtuig met bestemming België te nemen. Gelukkig rond november van familie veranderd. De verwachtingen die ik had voor ik hierheen kwam –ook al dacht ik dat ik zonder verwachtingen aan dit jaar begonnen was- heb ik toch wat moeten aanpassen. Spaans heb ik geleerd, dat wel. Maar het perfecte gezin in  de perfecte stad met de perfecte vrienden, heb ik toch even moeten herzien. Vooral de eerste maanden kwam de sleur van de schooldagen hard aan. Tot ik veranderde van gastgezin en begon te beseffen dat dit jaar is wat je er zelf van maakt, dat niets je in de schoot geworpen wordt en sindsdien volop beginnen genieten van elk moment. Ook de kans gehad de andere uitwisselingsstudenten te ontmoeten en dat heeft ook een pak geholpen. Af en toe eens volledig de toerist uithangen, de hele dag engels praten, je europese roots weer oppikken, geweldige vriendschap opgebouwd met enkelen. Spijt? Absoluut niet. Ik had niets te verliezen toen ik hieraan begonnen was. En na 6 maanden kan ik zeggen, ondanks ik slechts over de helft van dit avontuur ben, dat ik er zoveel  sterker en onafhankelijker op ben geworden. De eerste maanden waren hard, toekomen in een land zonder de taal te spreken en beseffen dat je er alleen voor staat. Maar nu, 6 maanden verder, enkele onvergetelijke ervaringen rijker maar vooral een familie meer in het hart. De eerste maanden hopend dat ik op het einde van dit jaar zou kunnen zeggen dat ik deze plek, deze mensen zou missen. Nu over de helft van mijn jaar, biddend dat ik over enkele maanden zonder te veel pijn in het hart afscheid zal kunnen nemen van mijn ouders, zussen en vrienden. Een vriend, die hier 2 jaar geleden ook op uitwisseling was, heeft me doen inzien dat, ondanks het gemis om je thuisland, dit jaar wel eens een van de beste zou kunnen zijn. Dankje AFS.

En wat Argentinië mij geleerd heeft? Eerst en vooral mezelf te leren kennen. Ik dacht dat me aanpassen aan een nieuwe cultuur me minder zwaar zou vallen. Maar ik heb echt moeten leren niet meteen te oordelen –valt niet te ontkennen dat mijn eerste kennismaking met Catamarca me lichtjes heeft doen panikeren-, alles met een open kijk te benaderen. Ik heb geleerd te genieten van de kleine dingen, zeker mijn eerste maanden en niet mijn eigen ervaring te vergelijken met de verhalen van de andere AFS’ers. Mezelf geleerd tijd te geven, om me echt aan te passen aan deze cultuur, op mijn eigen tempo en mijn eigen plaats te vinden hier. Mezelf leren zijn, opnieuw en niet verwachten dat alles vanzelf goed gaat. Ik denk dat ik voor elke AFS’er spreek als ik zeg dat ik ben veranderd. Dat ik ben toegekomen, denkend dat ik zelfstandig was en geïnteresseerd in andere culturen, dat ik gemakkelijk vrienden kon maken en me gemakkelijk aanpaste, tot bleek dat dat niet zo was – kleine personaliteitscrisis. Tot het punt dat je jezelf niet meer herkent. Maar, no worries mensen: was slechts een tijdelijk verschijnsel. Heb mezelf terug gevonden.

Argentinië is voor mij niet alleen het land van de onstiptheid, de vreemde uitgaans- en etenstijden, het relaxed levensritme. Het begint ook zo stilaan mijn tweede thuis te worden. Na 6 maanden, eindelijk volledig thuis in een land die niet het mijne is. Tzal vechten worden om terug te keren en weer opnieuw te beginnen. Argentinië, het land die me mijn nieuwe levensmotto meegegeven heeft: wat vandaag niet kan, kan morgen altijd. Organiseren is hier een onbegonnen zaak –waar ik me de eerste maanden tevergeefs tegen heb proberen te verzetten- maar heb me leren verzoenen met het laid-back levensritme. Alles wat simpeler en minder ernstig te nemen. Dees jaar was er dus eentje van vallen en opstaan maar ik zou het zo opnieuw doen.

En nu resten er nog –MAAR!- een kleine 5 maanden. De zomervakantie loopt zo stilaan op zijn eind en dindsdag begint school weer. Alleen niet voor mij (: Ik probeer al maanden lang een reis naar het zuiden te organiseren – zelfs wetende dat in argentina niets te organiseren valt. Tot het reisagentschap me 2 dagen geleden liet weten dat er nog 2 plaatsjes waren om naar het zuiden te trekken. Hals overkop ouders gebeld, het geld moest meteen gestort want over 4 dagen zouden we al vertrekken. Een probleem: internationale transacties duren 3 werkdagen, waardoor het geld er nooit op tijd zou geraken. Maar via een heleboel omwegen en enkele leningen, vele telefoontjes en een nationale overschrijving verder, kan ik plechtig meedelen: zondagnacht, 00:30 argentijnse tijd vertrek ik voor een goede 2 weken naar het zuiden met Mimi! De pinguïns, orka’s, ijsgebergten en het einde van de wereld (Ushuaia). Foto’s en legendes volgen. En verder zien we wel hoe het loopt – ik heb het organiseren en op voorhand plannen wijselijk opgegeven. Un abrazo, Laura.

Save tonight – Eagle-eye cherry
saved the break of dawn