Laura goes to Argentina: Making our way through Argentina

Argentina, letterlijk: het land van zilver, maar ook van vlees, tango, cumbia, empanadas en nu ook al precies 7 maand mijn thuis. Naast Mar del Plata kende ik mijn surrogaat thuisland echter niet en dus begon het zo stilaan te kriebelen om op avontuur te gaan en er op uit te trekken. En dat hebben we dan gedaan ook! Zoals ik in mijn vorige blogberichtje verteld had, was ik al een tijdje een reis naar het zuiden aan het plannen tot het reisagentschap me een drietal weken geleden opbelde met de boodschap dat er nog twee plaatsjes vrij waren om mee te gaan op de zuidtoer die 4 dagen later vanuit cordoba zou vertrekken. En dat moesten we ons geen twee keer laten zeggen!

Dus zondagnacht vertrok ik richting cordoba, om daar met Mimi (mijn bere reispartner en medeAFS’uitwisselingsstudente) te meeten en om 12.30 met een bus vol onbekenden Patagonië te verkennen. Het zou weer niet typisch zijn moest dat plan bijna aan duigen gevallen zijn.. Mimi’s bus is zo’n 3 uur in panne gevallen op weg. Maar gelukkig zijn we er –mits wat getier, gehol en gesleur met valiezen- nog net op tijd geraakt. Na onze reispartners te hebben leren gekend –een jong Amerikaans koppel, 2 Duitse studenten, een yankee van rond de 50 en verder een bus vol gepensioneerden- stapten we op, om te beginnen aan een 24uur lange trip, aan een trek door tot Puerto Madryn!

Randinformatie: Argentijns Patagonië: een gebied iets groter dan Frankrijk, grenzend aan Chili. Erg dun bevolkt, met minder dan één inwoner per vierkant kilometer –dat hebben we gemerkt aan het eindeloos verlaten steppelandschap-! De oorsprong van de naam Patagonië wordt –en ik citeer de Trotter, onze trouwe reisvriend- aan Magalhaes toegeschreven die, bij het zien van de indianen die vroeger in dit gebied woonden, uitgeroepen zo hebben: ‘Ah, Patagon!’ (vertaling: grote voeten) omwille van de grote schoenmaat van de oorspronkelijke bewoners.

Om 20h11, toen we tussen al ons gebabbel –na 7 maanden eindelijk in het Nederlands!- door even naar buiten keken, waanden we ons voor het eerst in het zuiden. Het eeuwige groen en de bergen van het noorden hadden we achter ons aan gelaten. In de plaats: een eindeloos landschap van lage struiken, zo ver als je maar kijken kon. Een landschap dat ons tot aan Ushuaia en terug –tot het ons bijna de strot uitkwam- zou achtervolgen. De volgende dag, na een 24uur lange rit, kwamen we toe in Puerto Madryn, waar we 2 nachten zouden verblijven. Puerto Madryn is een stadje net aan de diepblauwe Golfo Nuevo en ligt vlakbij Peninsula Valdes, de natuurlijke thuisbasis van pinguÏns, walvissen, orka’s, zeehonden,..

Met onze toer, bood de reisbegeleider je dagelijks vrijblijvende excursies aan. Maar in Puerto Madryn zijn wij, terwijl onze gepensioneerde vrienden een rustig boottochtje op het schiereiland gemaakt hebben, met zeeleeuwen gaan snorkelen! Een onvergetelijke ervaring! ‘s Morgensvroeg nam de duikmaatschappij ons met een speedboot mee tot een gezonken schip, van daaruit trokken we verder tot Punta Loma (de thuisbasis van onze vrienden, de zeeleeuwen). Van ver konden we al de lokroepen van onze favoriete dieren horen –heel grappig, trouwens. Soort van schapengeblaat- en daar doken we –met waterpak, snorkel en duikbril- het water in. Eerst was het even wachten maar al snel kwamen de jongere zeehonden nieuwsgierig naar ons toegezwommen en lieten ze zich vrolijk aaien. Ze vonden het geweldig om cirkelbewegingen en dolfijnensprongen te maken, recht voor onze neus. Mimi en ik waren de enige snorkelers en aangezien we met zo weinig waren, hadden we het vertrouwen van de beestjes al snel gewonnen. Niet veel later kwamen ze af en kon je ze letterlijk omarmen en knuffelen terwijl ze speels in je polsen en duikmasker beten. De schattigste beestjes met de liefste snoetjes ooit! Na een uurtje gespeel, moesten we de boot weer in klimmen, waar de warme mate al werd doorgegeven. Samen met een Franse avonturier, een Hollandse wereldreizigster en het Amerikaanse koppel van onze toer, keerden we terug richting vaste grond. check filmpje onderaan dit blogbericht. Na een snelle douche, zijn we dan met onze toergroep in Gaiman de typische welshe thee gaan drinken. Deze traditie stamt af van de Britse kolonisten die hier vroeger huisden. In Gaiman vind je aan de oever van de rivier heel wat theehuizen die je de traditionele thee serveren in de typische koningsblauwe tasjes met een overvloed aan zoetigheden, welshe cakes, scones,.. allemaal voorzien van een dikke roomlaag. Geweldige ervaring!

En wat hebben we verder nog gezien? De pinguïn: de meest hilarische vogel ooit, die overeenkomsten vertoont met een eend (wegens zijn manier van wandelen), andere vogels (want ook een pinguïn broedt eieren) en met een konijn (omdat hij holen graaft, om zijn eieren uit te broeden).Grappig weetje: pinguïns kunnen niet links en rechts lopen, enkel rechtdoor. Eigenlijk waren deze beestjes helemaal niet hoe we dachten dat ze zouden zijn –lees: mooi zwart-wit, levend op een of andere verlaten ijsrots. In februari is de ruiperiode voor deze dieren, dus zagen ze er uit alsof ze half geplukt waren. Daarnaast staren ze je nog eens dom aan als je hen voorbij wandelt en maken ze de meest hilarische geluiden: ze niezen en hun lokgroep klinkt een beetje als een mengeling tussen een ezel-kikker-eend-meeuw en kalkoen en door de rotsige omgeving, struikelen ze om de haverklap over de kleine steentjes.. of over hun eigen voeten. Verder hebben we ook lama’s gezien en zelfs een struisvogel –die er bij het zien van onze bus op een hilarische manier vandoor is gehold. Jammergenoeg was het niet het seizoen voor walvissen en orka’s, dat zal voor ons volgende bezoek zijn!

Na onze geweldige avonturen in Puerto Madryn moesten we de bus weer in, voor alweer een 24h lange tocht, op weg naar Calafate - een stad zo’n 80 km van de wereldbekende gletsjer perito moreno. De naam verwijst naar de plaatselijk veel voorkomende struik met gele bloemen en zwarte bessen, waar jam van wordt gemaakt –die je in elk souvenirwinkeltje kunt kopen. Na een volle dag reizen, waren we toch blij om het eeuwige steppelandschap achter ons te laten en eindelijk weer een teken van beschaving te zien toen we de stad binnenreden! De main attraction van deze regio is de ‘perito moreno’, de spectaculairste gletsjer van de Andes. Het is een van de bekendste en meest bewegende gletsjers ter wereld, en ook werelderfgoed van de Unesco. Het water dat permanent onder de gletsjer stroomt, zorgt ervoor dat het ijs in beweging gezet wordt en als je dicht genoeg bent, kun je het ijs horen kraken en knarsen, en van tijd tot tijd breekt een groot stuk ijs af dat met een luide knal in het blauwe water plenst. Met de toer hebben we een trekking over het ijs gemaakt, met enkele proffesionele begeleiders en spijkerschoenen aan, trokken we over de gigantische ijsvlakte. Echt spectaculair om de felblauwe waterstromingen en ijsvervormingen op de gletsjer van dichtbij te kunnen zien. Van tijd tot tijd hoorde je ook een knal weergalmen in de bergen, wanneer weer een stuk van de gletsjer was afgebroken. Na de wandeling boodden ze ons ook een alfajor en whiskey aan, met vers ijs van de gletsjer. Geweldig, zo midden tussen de ijstoppen.

Daarbij vond er, net toen wij er waren, een groot spektakel in Calafte plaats. Om de zoveel jaar gebeurt het dat de gletsjer zoveel vooruitschuift dat hij daarmee de doorstroming van de rivier blokeert. Het water stapelt zich dan op en vormt door de druk een soort brug uit ijs. Die brug kan niet eeuwig blijven staan en stort op een bepaald moment neer, een fenomeen dat in de afgelopen jaren maar eens om de vier jaar plaatsvond. En net toen wij er waren, werd voorspeld dat de brug –gevormd sinds de laatste breuk in maart 2006- opnieuw zou neerstorten! Toen wij de gletsjer gingen bezoeken, was het op het platform een drukte van jewelste! Cameraploegen en mensen die met een deken en een thermos warme koffie kampeerden om dit toch mee te kunnen maken. Van alle kanten werd gebeden dat de brug zou vallen en iedere keer dat er een stukje afviel, hoorde je de mensen om je heen even hun adem inhouden. Jammergenoeg moesten we voordat de gletsjer afbrak terug naar het hotel. Daar hebben we de tv aangezet –waar de gletsjer live werd uitgezonden-, beiden in badhanddoek voor de tv gekluisterd – te bang om te douchen, moest de gletsjer net op dat moment vallen. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar het park te reizen – voorzien van de nodige pulls en kannen koffie en warme soep. Jammergenoeg kregen we in het station te horen dat de gletsjer om 4h ‘s nachts al gevallen was. Dan hebben we de dag doorgebracht in ‘laguna nimez’, een prachtige oase vlakbij ons hotel, waar we onder andere flamengo’s hebben gezien! –zie foto’s-

En dan ging onze reis weer door, richting Ushuaia –aka: the end of the world! Een merkwaardige tocht, want Vuurland (met als hoofdstad Ushuaia) is bijna onbewoond en dat hebben we mogen merken ook! Om de meest zuidelijkste stad van de wereld –vroeger dienst doende als strafkolonie- te bereiken, moesten we de grens met Chili oversteken. Nadat we door de douane van Chili geraakt waren, moesten we met zijn allen de boot op –met bus en al- om vervolgens 5h verder te rijden, om Argentinië weer binnen te rijden. Die 5h zouden draaglijk geweest zijn, moest de weg naar de douanepost van Argentinië een degelijke weg geweest zijn. Maar dat was het dus niet. Om tot aan de post te geraken moesten we oneindig lange aardeweg volgen. Bijgevolg: het heeft 5h geduurd om de grens met Argentinië te bereiken, 5h om slechts 150km af te leggen -> 30 km per uur, dus! En met enig zicht: oneindige lege vlaktes, 5uur lang. Na de haast ondragelijke tocht, kwamen we dan eindelijk toch in het iddylische Ushuaia toe. Ik stelde me het einde van de wereld altijd voor als een tropisch paradijs –zo eentje dat je ziet in de reclames van tahiti douchegel- maar toen we de stad binnenreden, waanden we ons echt in de filmset van twilight! Haast een onrealistisch landschap: droge, witte boomstammen, hier en daar enkele witgeverfde huisjes tussen het niets en diepblauwe meren verscholen tussen de bergen. We stonden toch even met onze mond vol tanden. In Ushuaia zijn we weer 2 dagen verbleven. Genoten van het mooie centrum –waar je trouwens Belgische chocolade kon kopen!-, de trein van het einde van de wereld gezien, enkele museums bezocht, de glaciar martial bezocht maar vooral genoten van het prachtige landschap. En ook.. voor het eerst in 7 maand vis gegeten! Het duurste restaurant in Ushuaia gezocht, onze voeten onder tafel geschoven.. en het moet gezegd: ‘t heeft gesmaakt!

En dan was het tijd terug te keren.. met een tussenstop in Cordoba, kloppend hart en de grootste studentenstad van Argentina. Behalve de jezuïtenwijk, hebben we er niet veel cultuur opgesnoven. Maar wel, sinds lang, heerlijk geshopt! Als je in Cordoba city rondloopt, waan je je soms in één groot openlucht shoppingscentrum. Een wereld van verschil met het kleine Catamarca. Na een nachtje te blijven slapen bij vrienden die we hadden gemaakt op de toer, werd het weer tijd afscheid te nemen en terug te keren naar onze respectievelijke steden.

Het was dus een onvergetelijke reis! In totaal hebben we maar liefst 10 000km afgelegd! Van het warme noorden tot het einde van de wereld en terug. We hebben onvergetelijke herinneringen opgedaan, genoten van de adembenemende landschappen en het nachtleven, enkele geweldige mensen leren kennen en al onze gepensioneerde vrienden zijn voor eeuwig in ons hart gegrift –van het babbelgrage omaatje naast ons, tot de 94’jarige wijnliefhebber, die ons trouwens stuk voor stuk als hun eigen dochters behandeld hebben!- Wij zijn met een heel andere visie terug naar huis gekeerd en onze toervrienden hebben hun vooroordelen over het koude karakter van de Noord-Europeanen ook moeten herzien. Met dank aan de trotter en mijn geweldige reispartner!

Terug in Catamarca wordt het nu genieten van mijn laatste 4 maanden, en goed diëten –want de kilootjes zijn er in het zuiden bijgevlogen. Up next: reis naar de watervallen van Iguazu. En 19 juli sta ik weer met beide voetjes in België.

Puerto Madryn