Río de mierda

Nog maar 3,2,1 maanden. Vandaag 38 dagen. Al enkele weken sta ik ‘s morgens op met het gevoel dat deze dag de laatste is. Wie weet de laatste keer dat ik empanadas help koken.. Wie weet de laatste keer dat we met z’n allen mate drinken.. Wie weet de laatste keer dat ik.. Dubbel gevoel. Achter laten om terug te vinden. Maar misschien is het net wetende dat mijn tijd er hier bijna op zit, dat ik zo hard geniet. Hoe dan ook, de laatste weken waren goed gevuld. Genoeg stof dus voor nog een blogberichtje, hoogstwaarschijnlijk de laatste voor mijn terugkeer. Terwijl mijn beste vriend hier zonder schaamte mijn bed heeft ingepalmd, geef ik een update van de laatste weken: Verjaardagen, afscheidsfeestjes, presentatie van onze klaspull, en de nationale feestdag: 25 mei. Met de familia zijn we de bergen in getrokken om die speciale dag te vieren. Met  onze nagels gelakt in de kleuren van de Argentijnse vlag en gewapend met enkele dikke truien en een thermos warm water, vertrokken mijn zus en ik naar Niquixao. Ter gelegenheid van die bijzondere dag werd daar een folklorisch festival gehouden en aangezien enkele van onze vrienden –waaronder ook mijn schoonbroer- folklore spelen, betekende dat ook meteen gratis ingang -én gratis locro, lees: typisch gerecht van het noorden, gemaakt van maíz-. Geweldige dag. Genoten van de typische dansen, de tango en traditionele gerechten, de nueces confitadas –walnoot met dulce de leche-. Gelachen om de gaucho’s die voor de gelegenheid hun paard uit de stal hadden gehaald en de mottenballen van hun pak hadden geklopt. Genoten tot ‘s avonds laat, tot zelfs mijn drang  om alle handgemaakte snuisterijen die de hippies verkochten over was, omwille van de koude. 

Want terwijl jullie daar in België zo stilaan de –volgens betrouwbare bronnen- warmste zomer in jaren binnentreden, wordt het hier in mijn homecity kouder met de dag. Dat betekent: zowel binnens- als buitenshuis met 3 paar sokken rondlopen, enkele fleecedekentjes naar school meenemen –of ‘s morgens gewoon blijven soezen, want, net als in de zomer, zou het als Belg echt onverantwoordelijk zijn om in die extreme temperaturen het huis uit te komen- en ‘s nachts met handschoenen en pantoffels aan in bed kruipen. Brrr. Tijd voor een reisje naar warmere oorden, leek me dus. En zo gezegd, zo gedaan. 27 mei vertrok ik met de grote zus –en inmiddels geweldige vriendin- richting Cordoba om daar de rest van het gezelschap op te pikken en de tourbus naar de watervallen van Iguazu te nemen. Terwijl we in Cordoba waren, ook meteen 2 andere Belgjes kunnen terugzien na 10 maand. Samen ontbeten, ervaringen uitgewisseld, plukken haar gestolen, beseft dat we binnen 1 maand samen het vliegtuig naar ons thuisland zullen moeten nemen. Mortelmans en Berghs, geweldig om jullie terug te hebben gezien! En daarna terug naar het station gewandeld om onze volgepropte valiezen –zwempak, zonnecreme, muggenmelk! Braziiiiil- uit de lockers te halen en samen met onze reispartners de bus op te stappen. Miriana, Italiaanse en goede vriendin, en verder ook 4 Duitse mede’AFSers. Klaar voor een goede 30uur in de bus, richting Brazilië! 

Om 6u ‘s morgens kwamen we dan toe in Missiones, waar we de ruïnes van San-Ignacio zouden bezoeken, de overgebleven ruïnes van de missieposten van de jezuïeten. Na wat historische uitleg kregen we de resten van de beschaving te zien, bij het opgaan van de zon. En dan in rechte lijn doorgereisd tot de grens met Brazilië. Op de grens onze eerste –van vele- Braziliaanse caipirinha gedronken en in de namiddag toegekomen in ons hotel,om te bekomen van de reis in het zwembad, onder de palmbomen, cumbia op de achtergrond. Vol enthousiasme om de volgende dagen dé watervallen van Iguazu te verkennen. 


Randinformatie: watervallen van Iguazu, een van de zeven wereldwonderen van de natuur. Betekenis in het Guarani: ‘groot water’. Geen slechte benaming als je weet dat over een afstand van 2.5km meer dan 200 watervallen naar beneden storten. Subtropisch gebied.

Het geluid van de duizenden liters kolkend water, konden we al van kilometers ver horen. De eerste dag werden we naar de watervallen op Braziliaanse grond –slechts een 25procent van het totale oppervlak- begeleid, waar je van ver een prachtig totaalbeeld van de watervallen kon zien. Daarnaast hebben we ook een boottocht op de rivier gedaan waar ze je in motorboot tot net onder de watervallen voerden. Zieklachen met de Braziliaanse ‘negro’ die onze toerbegeleider was op de stroomversnellingen. De volgende dag de Argentijnse kant van de watervallen bezocht. Zelfs nog indrukwekkender. De garganta del diablo bezocht , de ‘duivelse’ uitsnijding te midden van de rivier waar onmenselijk veel water naar beneden stort. Het lijkt haast alsof de grond onder je voeten verdwijnt. En verder ook de 3 inferieure circuits bewandeld via de voetgangerspaden, duizenden foto’s genomen en.. vogels, vlinders, miereneters, toekans, cuatis –vierpotige voedseldieven- én –jawel, Lieven- aapjes gezien! Na die geweldige drie dagen hebben we afscheid moeten nemen van het geniale hotel, de Portugese receptionistes, het wereldse ontbijtbuffet, om weer voor 2 dagen de bus in te kruipen, gelukkig met slechts een twintigtal muggenbeten –twas tseizoen niet, zeggen ze dan.

En van de ene bus meteen op de andere gestapt. Maar dan richting Jujuy, een provincie helemaal in het noorden van Argentinië, grenzend aan Bolivië en Chili. Daar heb ik een bezoekje gebracht aan mijn zuidpartner, inmiddels goede vriendin en, laten we eerlijk zijn, verschrikkelijke browniebakster: Mimi. Jujuy, het kloppende hart –midden in het Andesgebergte- van de indiaanse tradities waar ze de godin van de aarde, la pachamama, nog steeds vol overtuiging vereren. De warme Peruviaanse kleuren, de traditionele gerechten en de vrolijke muziek lijken mijlen ver weg van de hoofdstad Buenos Aires. En dat merk je al bij het uitstappen. De bevolking is veel donkerder van huidskleur en meteen ook een pak kleiner dan de gemiddelde Europeaan. 

De eerste dag zijn we richting ‘de salinas grandes’ getrokken, de zoutwoestijn. Een eindeloze witte uitgestrektheid met hier en daar enkele zoutwerkers die met machines de hele dag zout winnen, de zoutbekkens met het helderblauwe water ontwijkend. Indrukwekkend. Op de weg terug naar huis zijn we via purmamarca gereden om daar te eten. Een authentiek dorpje met kleine huisjes van leem en cactushout en overal waar je kijkt, kraampjes waar ze pulls, schoenen, beenwarmers,.. met het motief van het noorden verkopen. En op de achtergrond: de zevenkleurenberg. ‘s Middags dan in een gezellig restaurantje gestopt met het lief van Mimi, de onkel en de zus. Empanadas, locro, humita en.. lamavlees! De volgende dag zijn we samen naar Tilcara en Humahuaca doorgereden. Overal poncho’s, veelkleurige hoeden en omringd door cactussen. Verder zijn we ook lama’s gaan voederen. Een mythe bevestigd: lama’s spugen wel degelijk! Later die week zijn we dan ook met Mimi’s leerkracht Engels meegevraagd op een wandeling. In de ochtend werden we opgepikt en na een kleine drie uur in de auto, uitgestapt en 2 uurtjes gewandeld door een adembenemend –letterlijk, door het hoogteverschil- landschap om te komen tot een grot waar enkele indrukwekkende muurschilderijen van de Inca’s bewaard gebleven zijn. Vervolgens moesten we doorwandelen in een landschap die net het decor van de leeuwenkoning leek, om op onze pick-nickplaats te geraken,tussen de roodgekleurde bergpieken. Onder 1 boom. Magisch.

En met een koffer die ik amper toekreeg met al de souvenirs –schoenen, beenwarmers, handschoenen, tasjes,..- heb ik afscheid genomen van mijn mede’Belg en ben teruggekeerd naar Catamarca, na weer eens geweldige reis. Klaar om de noorderse traditie te proberen: cocabladeren kauwen! Geen nood mamie: voor een gram cocaïne heb je honderden kilo’s cocabladeren nodig (: en nu.. Na het jaar van mijn leven, klaar om deze laatste maand, de maand van mijn leven te maken. I’m coming home again. 


Tot gauw!

Iguazu

Jujuy

Gracias

Ahora que solamente me sobran 2 meses, quiero agradecer a todas las personas que lograron a entrar en mi corazón. El ultimo mes era un mes con altos y bajos. De un lado, impaciente de volver a ver a mis amigos, a mis padres, a mi ciudad después de 9 meses. Pero de otro lado, sabiendo que voy a tener que dejar a todos aquí. Mi familia, hermanas, amigos, compañeros. Aquellos que me apoyaron en los momentos difíciles. Aquellos que me entendieron sin que tenía que decir ni una palabra. Este año no era fácil, llegar aquí sin poder decir nada, tener que empezar todo de cero. Pero ustedes me enseñaron tanto, mas que se pueden imaginar. Vamos a full, los últimos 2 meses. Vamos Argentinaaaaaaaa! Simplemente: gracias. 

Cada vez te quiero mas!

Op aanvraag –of beter gezegd: omwille van enkele bezorgde mails van familieleden- volgt hier nog een blogberichtje voor het thuisfront! 

Nu er minder dan 3 maanden overblijven voor ik weer met beide voeten op Belgische grond sta, is het (naast de schooluren) zoveel mogelijk genieten van mijn Argentijnse leventje en de tijd samen met mijn familia, de mede-uitwisselingsstudenten en schoolvrienden. Dit avontuur was er eentje van ups en downs maar nu de terugkeer onvermijdelijk nadert, lijken de mindere momenten en twijfels weggewist en wordt het genieten van ons leventje hier, opgebouwd in de laatste maanden. Laatst vierden ik en Miriana (mede-AFS’er en goede Italiaanse vriendin) onze 8 maanden in Catamarca. Mijn favoriete ijssalon had aangeboden een asado te houden in hun salon ter ere van hun vaste klant -die tijdens haar eerste maanden hier hopeloos op zoek was naar een vervanging voor australian ice-cream- . Het werd een gezellige zatermiddag, wat muziek en het gezoem van de ventilatoren op de achtergrond, enkele vrienden, allemaal genietend van het Argentijnse vlees, ongeacht de leeftijd. En gratis ijs! Beter kon haast niet.  
Verder zijn, nu het zomervakantiegevoel officieel weggeëbd is, de scoutsactiviteiten in mijn stadje weer op volle gang. Laatste zaterdag was de grote kennismaking met de nieuwe leden. Alle takken kwamen ‘s morgens samen om enkele kennismakingsspelletjes te spelen, de herinneringen aan Jamboree 2012 op te rakelen en een drink te houden op de start van het nieuwe scoutsjaar. Verder zijn we ook begonnen een kamp te organiseren met de 6 JIN’ers en werden de taakverdelingen opgesteld voor de misdiensten op zondagmorgen. 


Ook op school gaat alles z’n gewone gangetje. De leerkrachten komen, net als vorig jaar, wanneer het hen uitkomt, taken en testen zijn nog steeds een onbekend gegeven in La Fray en de schoongeschrobde banken en toiletdeuren worden weer stilaan volgeklodderd met allerlei beledigingen, obscene krabbels en verwijten. Want zo is het laatste jaar middelbare school hier. Schooltaken en –resultaten zijn bijzaak. Op de eerste plaats komt het organiseren van het familiediner bij het afstuderen en dé afstudeerreis naar Bariloche, het meest bekende skiegebied in Argentinië. Verder is het hier ook traditie om in je laatste jaar een pull en T-shirt te ontwerpen per richting die je vervolgens vertegenwoordigt. De avond voor de presentatie van die afstudeerpull komen alle leerlingen samen in het huis van een van de klasgenoten en blijven de hele nacht op. De volgende ochtend trekken ze gewapend met  trommen, hoorns, een lading confetti  en schuim en wallen onder de ogen naar school in hun gloednieuwe pull. Verder maakt elke klas ook een groot spandoek met alle namen op, die ze vervolgens op hun afstudeerreis meenemen om daar hun provincie te vertegenwoordigen. Een van de komende weken volgt onze pullpresentatie! 


En naast de dagelijkse routine, heb ik laatst de grote Argentijnse droom waargemaakt: deelgenomen aan een Boca’wedstrijd! Argentinië staat bekend om de voetbalfanatiek (tevens geboorteland van de wereldbekende voetbalster Messi) en Catamarca stond de afgelopen dagen helemaal in teken van de blauw-gele Bocaspelers. Meterslange files en eindeloze wachtrijen om tickets te bemachtigen voor de match van het jaar, op elke hoek van de straat werden toeters en voetbaltruitjes verkocht en facebook werd overspoeld met statussen en pronostieken over dé match. Gisteren was het dan zover en zijn we met de familie van Miriana naar het voetbalstadium getrokken, voorzien van een familiepack keelpastilles. Een halfuur file – en ontdaan van de vlaggenstok en de paraplu die door de politie aanzien werden als moordwapens- en 3h30 wachttijd in het stadium later, begon de partij. Boegeroep voor de tegenpartij, kannonschoten en blauw-geel vuurwerk bij intrede van de Bocaspelers. Terwijl gastvader en –moeder hun longen uit het lijf riepen, genoten Miriana en ik in het eerste deel van de wedstrijd in stilte van onze eerste echte Argentijnse voetbalpartij –vooral uit voorzorg om niet net op het verkeerde moment een kreet te slaan, een verstandige zet gezien onze complete onwetendheid op vlak van voetbal-. Het tweede deel van de partij kregen we de kriebels te pakken en gilden, vloekten en floten we er ook op los, net als de hele tribune. Eindstand: 1 – 0. Na 24(!!) penalties victory voor de favoriete partij. Hooligans door het dolle heen, feest, blinkers overal. Choripan bij terugkeer, hese stem de volgende ochtend. Geweldige ervaring.

En verder, nu de koude EINDELIJK zijn intrede maakt, bestellen we thuis allerlei typische streekgerechten met mais en liters soep om ons tijdens de koude dagen wat te verwarmen –met dat chauffages hier algemeen niet gekend zijn-, terwijl mijn kleine zusje van 14 niet van de computer weg te slaan is, one direction 24 op 7 door de boxen van de geluidsinstallatie bonkend. En ik.. ik plan nu mijn laatste grote uitstap richting een van de 8(?) wereldwonderen: de watervallen van Iguazu! Gepland voor eind mei. 


Un abrazo 
Laurita 

Martha Stewart could be your neighbour

Alweer enkele weken verder en de routine hernomen. Mate drinken in alle denkbare publieke plaatsen, zwem- en danslessen herstart, mijn casinoverslaving openbaar gemaakt. En.. weer opnieuw naar school. 


De boeiende, educatieve, doodvervelende lessen gaan gewoon weer door. Met elke dag wel een leerkracht die ontbreekt en elke week een schooldag die wegvalt. Heerlijk. Vandaag om 8u bij het hijsen van de vlag het volkslied gezongen (lees: geplaybacked) en dan te horen gekregen dat we terug naar huis toe mochten. Dialoogvorm: 

Concierge: geen school vandaag, jullie mogen naar huis toe.
Leerling A: ik heb muziek! 

Leerling B: ik heb warm water en mate!

Gevolg: Feestje op de koer. Want als laatstejaar mag dat!

En verder weer een hoogstaande culturele ervaring meegemaakt.

Ik merk al een tijdje op dat naast het toilet in ons huis een kleine gootsteen staat. 

Nu: eergisteren sloeg het water van de kraan bruin uit en dat kan wel eens vervelend zijn als je net je tanden gepoetst hebt. Eventjes de verschillende opties afgelopen

1. naar de keuken gaan en drinkwater gebruiken - impliceerde: in badhanddoek door de living naar de keuken rennen, terwijl we visite hadden..

2. De douche opendraaien en dat water als spoelwater gebruiken - en heel de badkamervloer en mezelf weer onnodig nat maken 

3. De ongezonde kleur van het water uit de kraan negeren - jakkie

Op zoek naar andere opties om mijn schuimmond te spoelen, stuitte mijn blik op de lage gootsteen naast het toilet. Solution found! Dus ik, in badhanddoek en met een mond vol oral B (om geen merken te noemen), het kraantje opengedraaid.. En voor het eerst de verwoestende effecten van een "bidet" ervaren. Resultaat: de badkamervloer helemaal nat en toch de living door moeten rennen in een badhanddoek om een dweil te gaan zoeken, nog steeds met een mond vol schuim. 's Avonds hebben m'n ouders de educatieve taak op zich genomen om mij de functie van de 'tweede gootsteen' in de badkamer uit te leggen. Je bent nooit te oud om bij te leren. De leergierigen onder ons: ik ga de werkelijke functie van dat apparaat hier niet uitleggen, kwestie van me die afgang te besparen. Maar, lang leve wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bidet

En verder, een aanrader voor een vrijdagavond, met popcorn in de hand: 

http://dsc.discovery.com/tv/frozen-planet/penguin-cam/

• nota aan mezelf: reïncarneer als pinguin
  
• nota aan de mama: Dear mom, gelieve mij de volgende keer dat je besluit al mijn knuffels weg te smijten, op voorhand te waarschuwen?
  
• nota aan de vrienden: dankjewel voor het paketje! Heeft zo'n goed gedaan nog wat van jullie te horen. Ik zie jullie binnen 111 dagen, 3 uur en 17minuten terug! 

Making our way through Argentina

Argentina, letterlijk: het land van zilver, maar ook van vlees, tango, cumbia, empanadas en nu ook al precies 7 maand mijn thuis. Naast Mar del Plata kende ik mijn surrogaat thuisland echter niet en dus begon het zo stilaan te kriebelen om op avontuur te gaan en er op uit te trekken. En dat hebben we dan gedaan ook! Zoals ik in mijn vorige blogberichtje verteld had, was ik al een tijdje een reis naar het zuiden aan het plannen tot het reisagentschap me een drietal weken geleden opbelde met de boodschap dat er nog twee plaatsjes vrij waren om mee te gaan op de zuidtoer die 4 dagen later vanuit cordoba zou vertrekken. En dat moesten we ons geen twee keer laten zeggen!

Dus zondagnacht vertrok ik richting cordoba, om daar met Mimi (mijn bere reispartner en medeAFS’uitwisselingsstudente) te meeten en om 12.30 met een bus vol onbekenden Patagonië te verkennen. Het zou weer niet typisch zijn moest dat plan bijna aan duigen gevallen zijn.. Mimi’s bus is zo’n 3 uur in panne gevallen op weg. Maar gelukkig zijn we er –mits wat getier, gehol en gesleur met valiezen- nog net op tijd geraakt. Na onze reispartners te hebben leren gekend –een jong Amerikaans koppel, 2 Duitse studenten, een yankee van rond de 50 en verder een bus vol gepensioneerden- stapten we op, om te beginnen aan een 24uur lange trip, aan een trek door tot Puerto Madryn!

Randinformatie: Argentijns Patagonië: een gebied iets groter dan Frankrijk, grenzend aan Chili. Erg dun bevolkt, met minder dan één inwoner per vierkant kilometer –dat hebben we gemerkt aan het eindeloos verlaten steppelandschap-! De oorsprong van de naam Patagonië wordt –en ik citeer de Trotter, onze trouwe reisvriend- aan Magalhaes toegeschreven die, bij het zien van de indianen die vroeger in dit gebied woonden, uitgeroepen zo hebben: ‘Ah, Patagon!’ (vertaling: grote voeten) omwille van de grote schoenmaat van de oorspronkelijke bewoners.

Om 20h11, toen we tussen al ons gebabbel –na 7 maanden eindelijk in het Nederlands!- door even naar buiten keken, waanden we ons voor het eerst in het zuiden. Het eeuwige groen en de bergen van het noorden hadden we achter ons aan gelaten. In de plaats: een eindeloos landschap van lage struiken, zo ver als je maar kijken kon. Een landschap dat ons tot aan Ushuaia en terug –tot het ons bijna de strot uitkwam- zou achtervolgen. De volgende dag, na een 24uur lange rit, kwamen we toe in Puerto Madryn, waar we 2 nachten zouden verblijven. Puerto Madryn is een stadje net aan de diepblauwe Golfo Nuevo en ligt vlakbij Peninsula Valdes, de natuurlijke thuisbasis van pinguÏns, walvissen, orka’s, zeehonden,..

Met onze toer, bood de reisbegeleider je dagelijks vrijblijvende excursies aan. Maar in Puerto Madryn zijn wij, terwijl onze gepensioneerde vrienden een rustig boottochtje op het schiereiland gemaakt hebben, met zeeleeuwen gaan snorkelen! Een onvergetelijke ervaring! ‘s Morgensvroeg nam de duikmaatschappij ons met een speedboot mee tot een gezonken schip, van daaruit trokken we verder tot Punta Loma (de thuisbasis van onze vrienden, de zeeleeuwen). Van ver konden we al de lokroepen van onze favoriete dieren horen –heel grappig, trouwens. Soort van schapengeblaat- en daar doken we –met waterpak, snorkel en duikbril- het water in. Eerst was het even wachten maar al snel kwamen de jongere zeehonden nieuwsgierig naar ons toegezwommen en lieten ze zich vrolijk aaien. Ze vonden het geweldig om cirkelbewegingen en dolfijnensprongen te maken, recht voor onze neus. Mimi en ik waren de enige snorkelers en aangezien we met zo weinig waren, hadden we het vertrouwen van de beestjes al snel gewonnen. Niet veel later kwamen ze af en kon je ze letterlijk omarmen en knuffelen terwijl ze speels in je polsen en duikmasker beten. De schattigste beestjes met de liefste snoetjes ooit! Na een uurtje gespeel, moesten we de boot weer in klimmen, waar de warme mate al werd doorgegeven. Samen met een Franse avonturier, een Hollandse wereldreizigster en het Amerikaanse koppel van onze toer, keerden we terug richting vaste grond. check filmpje onderaan dit blogbericht. Na een snelle douche, zijn we dan met onze toergroep in Gaiman de typische welshe thee gaan drinken. Deze traditie stamt af van de Britse kolonisten die hier vroeger huisden. In Gaiman vind je aan de oever van de rivier heel wat theehuizen die je de traditionele thee serveren in de typische koningsblauwe tasjes met  een overvloed aan zoetigheden, welshe cakes, scones,.. allemaal voorzien van een dikke roomlaag. Geweldige ervaring!

En wat hebben we verder nog gezien? De pinguïn: de meest hilarische vogel ooit, die overeenkomsten vertoont met een eend (wegens zijn manier van wandelen), andere vogels (want ook een pinguïn broedt eieren) en met een konijn (omdat hij holen graaft, om zijn eieren uit te broeden).Grappig weetje: pinguïns kunnen niet links en rechts lopen, enkel rechtdoor. Eigenlijk waren deze beestjes helemaal niet hoe we dachten dat ze zouden zijn –lees: mooi zwart-wit, levend op een of andere verlaten ijsrots. In februari is de ruiperiode voor deze dieren, dus zagen ze er uit alsof ze half geplukt waren. Daarnaast staren ze je nog eens dom aan als je hen voorbij wandelt en maken ze de meest hilarische geluiden: ze niezen en hun lokgroep klinkt een beetje als een mengeling tussen een ezel-kikker-eend-meeuw en kalkoen en door de rotsige omgeving, struikelen ze om de haverklap over de kleine steentjes.. of over hun eigen voeten. Verder hebben we ook lama’s gezien en zelfs een struisvogel –die er bij het zien van onze bus op een hilarische manier vandoor is gehold. Jammergenoeg was het niet het seizoen voor walvissen en orka’s, dat zal voor ons volgende bezoek zijn!

Na onze geweldige avonturen in Puerto Madryn moesten we de bus weer in, voor alweer een 24h lange tocht, op weg naar Calafate - een stad zo’n 80 km van de wereldbekende gletsjer perito moreno. De naam verwijst naar de plaatselijk veel voorkomende struik met gele bloemen en zwarte bessen, waar jam van wordt gemaakt –die je in elk souvenirwinkeltje kunt kopen. Na een volle dag reizen, waren we toch blij om het eeuwige steppelandschap achter ons te laten en eindelijk weer een teken van beschaving te zien toen we de stad binnenreden! De main attraction van deze regio is de ‘perito moreno’, de spectaculairste gletsjer van de Andes. Het is een van de bekendste en meest bewegende gletsjers ter wereld, en ook werelderfgoed van de Unesco. Het water dat permanent onder de gletsjer stroomt, zorgt ervoor dat het ijs in beweging gezet wordt en als je dicht genoeg bent, kun je het ijs horen kraken en knarsen, en van tijd tot tijd breekt een groot stuk ijs af dat met een luide knal in het blauwe water plenst. Met de toer hebben we een trekking over het ijs gemaakt, met enkele proffesionele begeleiders en spijkerschoenen aan, trokken we over de gigantische ijsvlakte. Echt spectaculair om de felblauwe waterstromingen en ijsvervormingen op de gletsjer van dichtbij te kunnen zien. Van tijd tot tijd hoorde je ook een knal weergalmen in de bergen, wanneer weer een stuk van de gletsjer was afgebroken. Na de wandeling boodden ze ons ook een alfajor en whiskey aan, met vers ijs van de gletsjer. Geweldig, zo midden tussen de ijstoppen.

Daarbij vond er, net toen wij er waren, een groot spektakel in Calafte plaats. Om de zoveel jaar gebeurt het dat de gletsjer zoveel vooruitschuift dat hij daarmee de doorstroming van de rivier blokeert. Het water stapelt zich dan op en vormt door de druk een soort brug uit ijs. Die brug kan niet eeuwig blijven staan en stort op een bepaald moment neer, een fenomeen dat in de afgelopen jaren maar eens om de vier jaar plaatsvond. En net toen wij er waren, werd voorspeld dat de brug –gevormd sinds de laatste breuk in maart 2006- opnieuw zou neerstorten! Toen wij de gletsjer gingen bezoeken, was het op het platform een drukte van jewelste! Cameraploegen en mensen die met een deken en een thermos warme koffie kampeerden om dit toch mee te kunnen maken. Van alle kanten werd gebeden dat de brug zou vallen en iedere keer dat er een stukje afviel, hoorde je de mensen om je heen even hun adem inhouden.  Jammergenoeg moesten we voordat de gletsjer afbrak terug naar het hotel. Daar hebben we de tv aangezet –waar de gletsjer live werd uitgezonden-, beiden in badhanddoek voor de tv gekluisterd – te bang om te douchen, moest de gletsjer net op dat moment vallen. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar het park te reizen – voorzien van de nodige pulls en kannen koffie en warme soep. Jammergenoeg kregen we in het station te horen dat de gletsjer om 4h ‘s nachts al gevallen was. Dan hebben we de dag doorgebracht in ‘laguna nimez’, een prachtige oase vlakbij ons hotel, waar we onder andere flamengo’s hebben gezien! –zie foto’s-

En dan ging onze reis weer door, richting Ushuaia –aka: the end of the world! Een merkwaardige tocht, want Vuurland (met als hoofdstad Ushuaia) is bijna onbewoond en dat hebben we mogen merken ook! Om de meest zuidelijkste stad van de wereld –vroeger dienst doende als strafkolonie- te bereiken, moesten we de grens met Chili oversteken. Nadat we door de douane van Chili geraakt waren, moesten we met zijn allen de boot op –met bus en al- om vervolgens 5h verder te rijden, om Argentinië weer binnen te rijden. Die 5h zouden draaglijk geweest zijn, moest de weg naar de douanepost van Argentinië een degelijke weg geweest zijn. Maar dat was het dus niet. Om tot aan de post te geraken moesten we oneindig lange aardeweg volgen. Bijgevolg: het heeft 5h geduurd om de grens met Argentinië te bereiken, 5h om slechts 150km af te leggen -> 30 km per uur, dus! En met enig zicht: oneindige lege vlaktes, 5uur lang. Na de haast ondragelijke tocht, kwamen we dan eindelijk toch in het iddylische Ushuaia toe. Ik stelde me het einde van de wereld altijd voor als een tropisch paradijs –zo eentje dat je ziet in de reclames van tahiti douchegel- maar toen we de stad binnenreden, waanden we ons echt in de filmset van twilight! Haast een onrealistisch landschap: droge, witte boomstammen, hier en daar enkele witgeverfde huisjes tussen het niets en diepblauwe meren verscholen tussen de bergen. We stonden toch even met onze mond vol tanden. In Ushuaia zijn we weer 2 dagen verbleven. Genoten van het mooie centrum –waar je trouwens Belgische chocolade kon kopen!-, de trein van het einde van de wereld gezien, enkele museums bezocht, de glaciar martial bezocht maar vooral genoten van het prachtige landschap. En ook.. voor het eerst in 7 maand vis gegeten! Het duurste restaurant in Ushuaia gezocht, onze voeten onder tafel geschoven.. en het moet gezegd: ‘t heeft gesmaakt!

En dan was het tijd terug te keren.. met een tussenstop in Cordoba, kloppend hart en de grootste studentenstad van Argentina. Behalve de jezuïtenwijk, hebben we er niet veel cultuur opgesnoven. Maar wel, sinds lang, heerlijk geshopt! Als je in Cordoba city rondloopt, waan je je soms in één groot openlucht shoppingscentrum. Een wereld van verschil met het kleine Catamarca. Na een nachtje te blijven slapen bij vrienden die we hadden gemaakt op de toer, werd het weer tijd afscheid te nemen en terug te keren naar onze respectievelijke steden.

Het was dus een onvergetelijke reis! In totaal hebben we maar liefst 10 000km afgelegd! Van het warme noorden tot het einde van de wereld en terug. We hebben onvergetelijke herinneringen opgedaan, genoten van de adembenemende landschappen en het nachtleven, enkele geweldige mensen leren kennen en al onze gepensioneerde vrienden zijn voor eeuwig in ons hart gegrift –van het babbelgrage omaatje naast ons, tot de 94’jarige wijnliefhebber, die ons trouwens stuk voor stuk als hun eigen dochters behandeld hebben!- Wij zijn met een heel andere visie terug naar huis gekeerd en onze toervrienden hebben hun vooroordelen over het koude karakter van de Noord-Europeanen ook moeten herzien. Met dank aan de trotter en mijn geweldige reispartner!

Terug in Catamarca wordt het nu genieten van mijn laatste 4 maanden, en goed diëten –want de kilootjes zijn er in het zuiden bijgevlogen. Up next: reis naar de watervallen van Iguazu. En 19 juli sta ik weer met beide voetjes in België. 

                                                          Puerto Madryn

snorkelen met zeeleeuwen 

pinguïn'seeing

youtubelink: http://www.youtube.com/watch?v=xvTQI33X1eQ&feature=youtu.be 

Calafate

flamencos - laguna Nimez

 

Ushuaia

the end of the world

                                                           laatste postkantoor ter wereld

                                                            train of the end of the world

Cordoba

BESTE REIS EVER! 

Alle reisfoto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150615317571270.387452.725576269&type=3&l=92df005885