El boliche!

De afgelopen dagen waren heerlijk. Vrijdag ben ik voor het eerst naar school gegaan. Nadat mijn ouders hier me bij het secretariaat hadden aangemeld en afscheid van me hadden genomen, nam de directrice me mee naar de plaza, waar alle studenten hereenigd waren en waar de Argentijnse vlag iedere morgen gehesen wordt. Op het balkon, terwijl er minstens 350 paar ogen naar me staarden, moest ik me in mijn beste Spaans voorstellen. Daarna meldde de directrice dat ik in het voorlaatste jaar les zou volgen -wat heel wat boegeroep van de laatstejaarsstudenten uitlokte-, in klas 2B. Nadat de vlag gehesen was door 3 eerstejaarsstudenten, werd ik voorgesteld aan mijn klasgenoten en gingen we samen naar onze eerste les: Historia. Er werd iets op het bord geschreven en de rest van het uur werd ik ondervraagd door mijn 27 klasgenoten. Na de tweede les -psychologia- kreeg ik een rondleiding door de school. Met een bende van 15 man achter me, werd ik naar alle hoeken van het gebouw geleid. Na de pauze hadden we nog een les maatschappelijke leer te gaan en om 1:20 klonk het fluitsignaal, die het einde van de schooldag aanduidt.


De lessen hier zijn helemaal niet vergelijkbaar met Belgicà. Eerst en vooral beschikt geen enkel lokaal over computers of beamers. Spreekbeurten worden hier met een zelfgemaakte diavoorstelling op papier gehouden en het niveau van de lessen ligt hier een pak lager. Testen bestaan eruit af te kijken van je buur of papiertjes door te geven. Vrijdag werden de antwoorden van enkele vragen zelfs luidop doorgezegd, zonder dat de leerkracht er ook maar iets over zei. Toch is La FRAY een van de betere scholen in Catamarca. 


Zaterdag waren mijn zus en ik uitgenodigd op een babyshower van een vriendin. Het hele appartement was in het blauw gedecoreerd -ja, het is een jongen- en binnen stonden tafels vol taarten in alle kleuren, empanadas, maizinitas,.. Na de koffietafel hielden we verschillende spelletjes -waaronder het raden van de omtrek van de buik van de toekomstige mama- Had een geweldige tijd. Rond 23u keerden we naar huis en sprongen nog binnen bij een vriendin in de straat. Om 1u trok ik mijn pyjama aan en las rustig nog wat voordat ik ging slapen. Tot mijn zus om 2:00 de kamer binnenstormde met de boodschap dat ze besloten had vanavond uit te gaan. En ik moest mee. Dus om 2u30 stonden we buiten -het uur waarbij je in Belgicà zo stilaan naar huis gaat- te wachten op onze persoonlijke taxi, primo Lukas. Rond 3u spraken we af met de rest -waaronder een former uitwisselingsstudent van Duitsland die ook in Catamarca woonde, 3 jaar geleden- in het park. Rond 4u stonden we met zijn allen aan de ingang van 'de boliche' -vertaling: de disco- Binnen was er, zoals ik verwacht had op dat uur, geen kat. Maar tegen 4u30 begon het vol te stromen en om 5u was het 'vollen bak'. Nog zo'n cultuurverschil. Me gusta! 


Zondag was siestadag en vandaag moest ik weer naar school. Op school begin ik al goed mijn draai te vinden en te leren wanneer ik wel en wanneer niet moet kijken als ze mijn naam roepen, op de speelplaats. Zo ben ik sinds vandaag officieel lid van het handbalteam van onwe school. We oefenen elke donderdag- en dinsdagnamiddag. Vandaag waren ook de preselecties voor 'la reine de la FRAY', een jaarlijkse schoolwedstrijd waarbij de verkozene meisjes worden gekeurd door een jury. Hoe dan ook, vanmorgen om 11u moesten de meisjes een defile -sorry, mijn computer heeft geen accenten- houden en van de 20 meisjes werden er 12 doorgelaten naar de finale, komende vrijdagnacht. Pure vleeskeuring, eigenlijk. Zeker als je zag hoe de meisjes op stelten en met bijna niets om het lijf door de arena liepen -die trouwens met kinderkoppen geplaveid is, waardoor de halve-finalisten bij elke stap met hun hakken tussen de stenen bleven haken. Hilarisch zicht- 


Ajaa: en op een aanvraag, een kort overzicht van mijn familie.
Wel, ten eerste heb je mijn vader: Hugo, die werkt in een autobedrijf -voor zover ik begrepen heb- en van zondag tot vrijdag niet thuis is. Mijn moeder: Carmen verkoopt herbalife en organiseert verkoopavonden. Verder woon ik nog samen met Lola, de hond, en mijn zus Virginia, die 28 is en afgestudeerd is als prof Engels. Handig, dat wel maar de verleiding is groot om enkel Engels te praten. Gelukkig helpt ze me wat met mijn Spaans en geeft me essentiele raad mee. Zo leer ik stilaan niet telkens te kijken als een passerende auto toetert of als ze achter je 'Hola chicka!' roepen. Zo nu en dan blijft mijn nonkel Filippe ook slapen -die ongeloofelijk snurkt tijdens de siesta- Verder heb ik nog een zus, Euphgenia -woont in Buenos Aires en heeft 2 kinderen- en 2 broers: Mauricio en Claudio. Claudio woont samen met zijn vriendin en Mauricio woont alleen, zo'n 10 quadras van ons huis. Moesten er nog vragen zijn, shoot. 


Hier volgt mijn adres:
Avellaneda (N) 533
entre Camilo Melet y Samuel Molina 
San Fernando del Valle de Catamarca
4700 Catamarca
Argentina


Ben zeker dat jullie allemaal een onweerstaanbare drang hebben mij brieven en pakketjes door te sturen -mijn voorraad aan chocolate raakt zo stilaan op en ik heb nog steeds niet de Argentijnse aanhanger van de Flair gevonden-

Danza Kuduro

Laura: "Wanneer vertrekken we ongeveer?" 

Zus: "A la tardes, a la tardes" 

En zo gaat het de hele dag. Inkopen doen? Gebeurt niet voor 18u. Moeten we ergens om 23u zijn, reken maar dat we dan pas om 23u30 vertrekken. Zo kwam het ook dat we eergisteren een uur te laat toekwamen op het verjaardagsfeestje van mijn nicht, Julietta. En dan nog waren we de eersten. 

Ondanks dit, was het feestje erg gezellig. In de keuken zaten aan een lange tafel alle familieleden -inclusief mijn neefjes die allemaal een crush op me hebben en me de hele tijd taart en empanadas brachten- terwijl wij met een stuk of 8 vrienden in de woonkamer zaten. Verjaardagen worden hier duidelijk op een andere manier gevierd -lees: geen alcohol- maar daarom niet minder gezellig. We zaten met z'n allen aan tafel en zongen liedjes terwijl mijn tante heen en weer crosste met stukken taart -de beste taart die ik ooit heb gegeten, trouwens- 

Gisterenochtend ben ik samen met mijn zus en een andere nicht -Valerie aka Erica- op dansles gegaan. Mijn eerste reggeatoninitiatie. En wat voor een. Kruipen over de grond en je heupen bijna uit de kom zwieren, is hier blijkbaar traditie. Met als gevolg dat ik nu nog steeds stijf ben en in huis rondloop alsof ik geconstipeerd ben. Ben benieuwd wat dat zal geven op een vrijdag- of zaterdagnacht. 

Gisteren zijn we ook om mn uniform geweest. En 's avonds ben ik, samen met Virginia, Valerie, Julietta, Lukas en Juante, naar de film geweest. Een romantische comedie, vreemd genoeg op aanvraag van mijn neef Lukas. De cinema hier is net boven het station en ziet eruit als in de Amerikaanse films. Grote affiches tonen aan welke films er spelen en ze verkopen er geen chips, wel gigantische zakken popcorn -waar je met 5 van zou kunnen eten, maar die ze hier als een enkele portie zien-
Als je je in Belgica al ergert aan het constante geknabbel en geslurp van de mensen naast je, moet je zeker niet naar Argentina komen. Hier is het  blijkbaar normaal om midden in de voorstelling voor de hele zaal te roepen of ze wat popcorn willen of zelfs over het weer of de actualiteit te beginnen. Ik had het gevoel dat ik midden in een episode van Friends was beland, want telkens als er iets grappigs in de film gebeurde, hoorde je de hele zaal luidkeels meelachen. Geniaal. 

Morgen denk ik voor het eerst naar school te mogen. En in afwachting leer ik volop bij hoe het huishouden hier werkt. Les 1: hoe maak je je bed op? -Blijkbaar volstaat het niet gewoon je dekens recht te leggen- Les 2: hoe strijk je een hemd? En wat hebben we geleerd vandaag? Als je afstoft moet je ook letterlijk alle beeldjes van de kast halen en er niet gewoon omheen gaan. Als je veegt -niet peizn daze hier een stofzuiger hebben- mag je het verzamelde stof niet onder de dichtstbijzijnde kast vegen maar moet je een afvalblik halen. Ik voel het, dit jaar wordt leerrijk. En nee mama, dit betekent niet dat als ik terugkom, ik plots het huishouden ga doen 

Me gusta Argentina!

{Ik wou net iets zeggen tegen mijn zus, verklaart de dwaze uitdrukking}

tussen heiligen en paaldansers

Waar woon je in Belgica? Hoeveel verdienen je ouders? Is het waar dat jullie economische problemen hebben? Wat is de politieke structuur in je thuisland? Wat exporteren en importeren jullie? Hoe zit het met de sociale bijstand in je land?


Probeer daar maar eens op te antwoorden als je Spaans niet verder reikt dan 'ola, soy de Belgica' en 'Que guappo!'. Dus zeg ik wijselijk 'si, si' bij elke vraag die mijn nonkel mij stelt -en dat zijn er veel-. In mijn beste Spaans probeer ik uit te leggen dat Belgica vooral overleeft op export van de havens. Hij kan maar niet vatten dat wij, in Hollandia -je moet niet denken dat ze Belgica hier kennen-, geen grote vlaktes met sinaasappelbomen of gronden vol schapen hebben.


Gisteren was er hier dus een familiebezoek. Mijn neven (Lukas y Federico) en mijn nonkel (bijnaam: el negro) zijn langsgekomen en hebben mijn hele voorraad aan chocotofs geplunderd. Hoe dan ook, het was erg gezellig. 


Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en naar het centrum afgezakt om mijn uniform, dat uit een blauwe rok, kniesokken, een hemd en een cardigan bestaat, af te halen. En goed nieuws: de rok is van normale lengte. Nujaa.. "normaal". Laat ons zeggen dat zo'n rok op een Belgische school verboden zou worden. De small waarin de verkoper me heeft proberen te wringen, was niet veel langer dan 20cm en was even lang als breed. De tweede poging ging niet veel beter: blijkbaar bestaat er hier geen maat tussen XS en XL want het tweede model viel bij de eerste stap al van mijn heupen. We moeten er dus noodgedwongen een kleermaakster bijhalen - wordt vervolgd 


Terwijl we in het centrum waren, heeft mijn gastmoeder me de kathedraal getoond. Prachtig! Foto's volgen. Grappig is dat de meeste mensen hier erg gelovig zijn. Zo maakt iedereen een kruisteken bij het voorbijgaan van een kerk of kapel en gelooft iedereen in de heilige maagd van Catamarca en in Johannes de Doper (in het Spaans: Baptistos en nog iets). Ondanks dit, is het meest populaire programma -meteen ook de show die hier elke middag op staat- een programma waarin duo's half naakt -ja, ook de mannen- rond palen zwieren. Het is een soort popidool maar dan zonder gezang en kleren en met een paal. Bijna genoeg om je eetlust te bederven. 


Nog een ander cultuurverschil is de manier waarop mensen je op straat aanspreken. Alsof ze je al jaren kennen. Chico's zijn ook niet gegeneerd om voor de hele straat te roepen 'Que guappaaaaa' of 'Mi amoooor' als je voorbijloopt. Zelfs niet als je moeder naast je loopt. Ik moet zeggen dat ik wel wat afsteek ten opzichte van de rest van de Catamarcanen, vooral op kledingvlak. Bij mijn vertrek, heb ik al mijn comfy clothes -lees: joggingsbroeken en oversized sweaters- thuis gelaten uit angst dat dit zou afsteken met de klederdracht van de mensen hier. Blijkt dat iedereen er hier bijloopt alsof ze net uit bed komen. Hadden ze me wel wat eerder mogen vertellen.


Hoe dan ook: ik denk dat ik donderdag of na het weekend voor het eerst naar school zal moeten. Zien hoe dat meevalt.. Heb me ook even ingelicht en ik ben de enige uitwisselingsstudente in mijn school. Enkel nog hopen dat het weer er wat beter op wordt, want nu is het hier zo'n 10-15graden. Muy frio. Mijn broer vertelde me dat het hier in de zomer zo'n 45graden wordt. Hopen dat het een lange lente wordt, dus 

update van de afgelopen dagen

Donderdag begon het avontuur en vertrokken we tegen de middag richting vlieghaven -dit avontuur is mogelijk komende woensdag te zien op 1000zonnen&garnalen-
Na afscheid genomen te hebben van familie en vrienden, namen de Mexicans en Argentinians het vliegtuig richting Madrid en daar werden onze wegen gescheiden. Wij gingen verder naar Buenos Aires, waar we om 8u toekwamen (13u Belgische tijd) en samen met alle nationaliteiten op een bus richting kamp moesten wachten -Argentina zou Argentina niet zijn, moest dat wachten niet meer dan 4u duren-

Eenmaal toegekomen, kregen we de kans om onze valiezen in de kamer te droppen. Gedurende het kamp, dat van vrijdag tot zaterdagavond duurde voor diegene die naar het noorden van Argentina moesten, kregen we nog eens duidelijk de AFS'regels te horen en hadden we ook meteen onze eerste ervaringen met de Argentijnse cultuur. Voor we goed en wel toekwamen werden ons dulche de leche -een soort caramel-, mate -soort thee- en lappen vlees naar het hoofd gesmeten. Zonder de reggeatonmuziek te vergeten. 's Avonds werd er een soort talentenshow gehouden en kregen we de kans de andere nationaliteiten te leren kennen. Van de luidruchtige Italianen -die vreemd genoeg echt allemaal ofwel Antonio, Eduardo of Emmanuelo heten- tot de ingetogen Denen en Finnen. Er werd heel wat basiswoordenschat uitgewisseld -als: pol ma rojm of perse reggeatonto, de vertalingen zet ik er wijselijk niet bij- Die dag kreeg ik ook te horen dat mn gastgezin weer eens veranderd was: ik zou verblijven bij de familie Diaz. Ze wisten me enkel mee te geven dat mn ouders al 60 waren. 


Zaterdag vertrokken Miriana en ik tegen 17u30 richting Buenos Aires om daar samen om 20u de bus naar Catamarca te nemen. De busrit zou 15u duren. Dat leek een groot probleem, tot we de bus zagen. Zoiets zou ingevoerd moeten worden in Belgica! Je zetel is eigenlijk een uitklapbaar bed en je hebt een busboy die je om de haverklap komt vragen of je nog wat water/koffie/eten/wisky/.. wil -weliswaar in gebroken engels, maar dat neem je er graag bij- Die 15u durende busrit was dus zo voorbij.

Rond 10u 's morgens kwamen we aan in Catamarca. Van ons gastgezin was geen spoor te bekennen, blijkbaar verwachtten ze ons pas een uur later. In ons beste Spaans wisten we iemand te strikken die ons zijn gsm uitleende en daarmee belden we het AFS'kantoor. Even later kwam ons gastgezin toe. Mijn gezin bestaat uit een moeder, vader, twee zussen -Virginia en Iphgenia- en twee broers -Antonio en nogietsdateindigtop'o'- Enkel Virginia studeert in Catamarca -als leerkracht engels- en woont nog thuis, ze is 26. Samen keerden we naar huis en maakten eten klaar. Asado -carneeeee!!!- y empanadas -gevulde bladerdeeggebakjes- nomnomnom. Mijn vader hield ook een toost op mij als dochter. Na de maaltijd begon ik al beter te begrijpen waarom Argentina weleens het land van het vlees genoemd wordt. 


Na het eten, bleven we wat aan tafel plakken. Zo vernam ik dat de familie een buitenverblijf heeft op het platteland, 80km hier vandaan. De familie bezoekt ook 2x per jaar mijn zus, die in Buenos Aires woont en gaat vaak over de vloer bij mijn broer, die 4 quadras verder woont. Het communiceren gaat wat moeizaam maar met gebarentaal en Virginia als vertaalster, verstaan we elkaar wel. Tegen morgen spreek ik vloeiend Spaans, zeker van. Time to go siesta!


Excuses voor de mogelijke spellingsfouten, moet nog aan het qwerty'toetsenbord wennen

Change of plans

Dag Laura,
AFS Argentinië liet weten dat er een vergissing gebeurd was in hun administratie en dat ze ons de verkeerde gastgezininfo voor jou hadden doorgegeven. Mijn excuses voor de verwarring.De familie Garcia Chabrol zal je gastgezin zijn tot 18 januari. Daarna zal je een tweede gastgezin krijgen voor de rest van je AFS-jaar.

Geen broer en vader dus, maar een alleenstaande moeder en een 17jarige zus.
Teleurstellend omdat al je vooruitzichten en verwachtingen plots voor niets zijn geweest. Het blijft wachten op meer informatie. Een beroep, een straatnaam, wat dan ook..

Nog 6 dagen te gaan.
Als alles goed gaat, want de papieren van AFS Argentinië om mijn visum aan te vragen, zijn nog steeds niet toegekomen. Het wordt bang afwachten tot dinsdag. Twee dagen voor vertrek moeten we naar de ambassade in Brussel toe om de papieren op te halen. Als ze tegen dan nog niet aangekomen zijn, zal ik pas de 15de september het vliegtuig richting Buenos Aires nemen.

Hopen dat de zaken wat beter verlopen als ik er eenmaal toekom

10 more days

Al sinds de kerstperiode staat vast dat ik naar het buitenland vertrek en toch begint het pas de laatste dagen echt door te dringen welk avontuur me te wachten staat. Zeker nu mijn gastgezin gekend is.

'Het komende jaar zal je in de hoofdstad van Catamarca verblijven, San Fernando del valle de Catamarca.' Een hele opluchting. Mijn gastgezin zal er uit vier gezinsleden bestaan. Een vader, stiefmoeder, 16jarige dochter en een 18jarige zoon. 

Nu ik dit weet, lijkt er geen ontkomen meer aan. De Visakaart werd besteld, het visum aangevraagd en de weersomstandigheden in Argentinië werden gecheckt en gedubbelcheckt. Er werden plannen gemaakt om de volgende dagen nog van iedereen afscheid te kunnen nemen en er werd -tevergeefs- naar de vliegmaatschappij gebeld om klacht in te dienen over de bagage die slechts 20kilo mag wegen.

De komende dagen zal er heen en weer gerend worden met stapels kleren, belachelijke hoeveelheden tandpasta, onafgewerkte to do-lijstjes en zullen de meest onrealistische scenarios aan tafel besproken worden. Nu begint de aftelling. Argentina, here I come!