Waar woon je in Belgica? Hoeveel verdienen je ouders? Is het waar dat jullie economische problemen hebben? Wat is de politieke structuur in je thuisland? Wat exporteren en importeren jullie? Hoe zit het met de sociale bijstand in je land?
Probeer daar maar eens op te antwoorden als je Spaans niet verder reikt dan 'ola, soy de Belgica' en 'Que guappo!'. Dus zeg ik wijselijk 'si, si' bij elke vraag die mijn nonkel mij stelt -en dat zijn er veel-. In mijn beste Spaans probeer ik uit te leggen dat Belgica vooral overleeft op export van de havens. Hij kan maar niet vatten dat wij, in Hollandia -je moet niet denken dat ze Belgica hier kennen-, geen grote vlaktes met sinaasappelbomen of gronden vol schapen hebben.
Gisteren was er hier dus een familiebezoek. Mijn neven (Lukas y Federico) en mijn nonkel (bijnaam: el negro) zijn langsgekomen en hebben mijn hele voorraad aan chocotofs geplunderd. Hoe dan ook, het was erg gezellig.
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en naar het centrum afgezakt om mijn uniform, dat uit een blauwe rok, kniesokken, een hemd en een cardigan bestaat, af te halen. En goed nieuws: de rok is van normale lengte. Nujaa.. "normaal". Laat ons zeggen dat zo'n rok op een Belgische school verboden zou worden. De small waarin de verkoper me heeft proberen te wringen, was niet veel langer dan 20cm en was even lang als breed. De tweede poging ging niet veel beter: blijkbaar bestaat er hier geen maat tussen XS en XL want het tweede model viel bij de eerste stap al van mijn heupen. We moeten er dus noodgedwongen een kleermaakster bijhalen - wordt vervolgd
Terwijl we in het centrum waren, heeft mijn gastmoeder me de kathedraal getoond. Prachtig! Foto's volgen. Grappig is dat de meeste mensen hier erg gelovig zijn. Zo maakt iedereen een kruisteken bij het voorbijgaan van een kerk of kapel en gelooft iedereen in de heilige maagd van Catamarca en in Johannes de Doper (in het Spaans: Baptistos en nog iets). Ondanks dit, is het meest populaire programma -meteen ook de show die hier elke middag op staat- een programma waarin duo's half naakt -ja, ook de mannen- rond palen zwieren. Het is een soort popidool maar dan zonder gezang en kleren en met een paal. Bijna genoeg om je eetlust te bederven.
Nog een ander cultuurverschil is de manier waarop mensen je op straat aanspreken. Alsof ze je al jaren kennen. Chico's zijn ook niet gegeneerd om voor de hele straat te roepen 'Que guappaaaaa' of 'Mi amoooor' als je voorbijloopt. Zelfs niet als je moeder naast je loopt. Ik moet zeggen dat ik wel wat afsteek ten opzichte van de rest van de Catamarcanen, vooral op kledingvlak. Bij mijn vertrek, heb ik al mijn comfy clothes -lees: joggingsbroeken en oversized sweaters- thuis gelaten uit angst dat dit zou afsteken met de klederdracht van de mensen hier. Blijkt dat iedereen er hier bijloopt alsof ze net uit bed komen. Hadden ze me wel wat eerder mogen vertellen.
Hoe dan ook: ik denk dat ik donderdag of na het weekend voor het eerst naar school zal moeten. Zien hoe dat meevalt.. Heb me ook even ingelicht en ik ben de enige uitwisselingsstudente in mijn school. Enkel nog hopen dat het weer er wat beter op wordt, want nu is het hier zo'n 10-15graden. Muy frio. Mijn broer vertelde me dat het hier in de zomer zo'n 45graden wordt. Hopen dat het een lange lente wordt, dus
hmm, vragen waar je niet op kunt antwoorden, dat fenomeen herken ik wel! wel als het je kan helpen, binnen een paar maanden kun je het allemaal beantwoorden.
BeantwoordenVerwijderenen wen er maar aan dat de chicos je allemaal aanstaren en naroepen... aja en als je niet wilt nageroepen worden loop je best met een jongen samen (dan denken ze dat het je lief is (novio: heel belangrijk woord, want je zult de vraag "tienes novio" wel heel veel voorgeschoteld krijgen)