Bombachas rosadas y pan dulce

Dag voor kerst. De koelkast boemvol gevuld met pan dulce, nougat, exotische fruitsoorten, krokante pindarepen (heerlijk, trouwens!), zonder de pakken vlees te vergeten -wat had je verwacht-, onder de miniatuur'kerstboom voor elk van ons een pakje met roze ondergoed, zoals de traditie het eist. Alweer een paar ervaringen rijker. 


December was er eentje met ups en downs. Eerst en vooral was het aanpassen aan de hitte, die nu officieel zijn piek bereikt heeft. 48graden en geen briesje wind. Drukkend warm dus. Was weer eens wat anders om in dit weer op de 8ste van december -de officiële kerstboomversier'dag, hier- al het kerstgerei uit de kast te halen. Net als de meeste AFS'ers was het dus even slikken om te beseffen dat je kerst en nieuw voor het eerst niet in je eigen familie zal vieren maar wel aan de andere kant van de wereld. Gelukkig heb ik de beste familie ooit, die me er elke keer weer snel bovenop helpen. Zo hebben ze voor Sinterklaas een chocoladetaart gemaakt. 


Maar verder heb ik enkele ervaringen opgedaan die ik niet zo snel vergeten zal. Eerst en vooral zijn we met de meerderheid van de andere uitwisselingsstudenten voor een 2'daagse trekking de bergen in getrokken. Vertrek vrijdagochtend, rond 10u. Gestapt tot 17u ongeveer -na de rivier zo'n 17keer overgestoken te hebben- om aan te komen waar we de nacht zouden doorbrengen. Niet meer dan een tweetal hutjes met strooien dak en stenen vloer, gelegen midden in de bergen, naast de rivier. 's Avonds een asado gepland. Kampvuurwarmte, overvloed aan vlees, enkel verlicht door de maan. De volgende dag om 6u opstaan -na zo'n 2uurtjes slaap, volledig verkleumd van de koude en stijf tot en met na een nachtje op de stenen vloer, zonder matje-, na het ontbijt -hete mate cocido en pan grasa, mmmm- klaar om opnieuw te vertrekken. Doorgetrokken naar de top van de berg, 3000meter hoogte, onvergetelijk landschap. Daarna weer naar beneden geklommen, geluncht aan de boord van een riviertje en rond 19u toegekomen in Los Angeles - in de verste verte niet te vergelijken met naamgenoot in de VS, ter verduidelijking- om van daaruit met de auto teruggevoerd te worden naar Catamarca. Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150430031171270.360348.725576269&type=1&l=cdd772d441


Daarnaast zijn we gisteren met zijn allen -in de hitte- ook het kinderziekenhuis van Catamarca gaan bezoeken. Film bekeken, de kerstman verwelkomd,.. en daarna kregen we elk de kans om enkele van de terminaal patiëntjes te bezoeken. In een groepje van 4, bezochten we er 2. Arthuro Benjamin, 14jaar, geparaliseerd. Moeilijk te beschrijven wat er in je omgaat als je ziet hoe zo'n kindje aan zijn bed gekluisterd is, niet zelfstandig kan eten of ademen en niet eens kan bewegen. Een hartverwarmend gesprek met de moeder gehad, die er ondanks alle tegenslag de moed in blijft houden. Ze vertelde ons hoe ze elke dag, meteen na haar werk, de rest van de uren slijt aan de zijde van haar zoontje. Hoe ze niet eens hoeven te praten om elkaar perfect te begrijpen. Hoe ze weet dat de situatie uitzichtloos is maar toch blijft vechten. Ongelooflijk sterk. Verder bezochten we ook Louis -Louicito voor de vrienden-, 9jaar, leukemie. Ook hij kan niet spreken maar communiceert met gebaren. Benja -mede'intercambio'er en goede vriend- had pleisters met een snormotief mee en daarmee hebben we wat gespeeld. Geweldig om een lach getoverd te zien op het gezichtje van Louis. Deze week wordt hij trouwens 10 en het zou mooi zijn het contact met die 2 wat te behouden. Zoiets doet je toch beseffen wat een geluk je hebt gezond en wel te leven. Een onvergetelijke ervaring. 


Na 4 maanden hier kan ik me van tijd tot tijd nog steeds wereldvreemd voelen maar ik heb het gevoel dat ik me eindelijk kan verzoenen met de ergerlijke wachttijden, de onstiptheid en de nationale luiheid. Gelukkig kan ik nog net zoveel genieten van elk klein cultuurverschil als in het begin van mijn avontuur - waarvoor dank, dulce de leche-Up next: zelf ijs maken. Gastouders van Benja baten een ijssalon uit-wat een geluk dat ik daar niet ben beland, anders had ik nu al een tweezit'plaats op het vliegtuig terug mogen boeken- en hebben me uitgenodigd zelf eens ijs te maken. Wordt vervolgd


Vrolijk kerst!

'iets is niets waard als je het niet kan delen met personen om wie je geeft' 

Voor het regeringshebbende Belgica

De vooravond van 6 december, in Belgica zou dat betekenen: schoentje zetten, wortel, suikerklontje en stella artois ernaast, gevolgd door een slapeloze nacht, trappelend naar beneden te stormen en te ontdekken wat de sint dit jaar langs de schoorsteen naar beneden heeft gegooid. Maar helaas, geen rode speculoosverpakkingen, piekeniekjes en chocoladefiguurtjes dit jaar. Toch heb ik vandaag een pot dulce de leche en een watermeloen gekocht om morgen zelf in mijn schoentje te leggen. 

En dat is niet het enige verschil in cultuur die me in de maand december te wachten staat. Met de kerstdagen die naderen, worden de supermarkten hier gevuld met 'pan dulce', 'ananas fizz' (cider met gedroogde ananas) en 'turron' (nougat). Geen kalkoen te bespeuren. Vreemder nog zijn de gekke hoeveelheden kerstmanfiguren, stuk voor stuk afgebeeld met een flinke laag sneeuw. En dat terwijl het buiten zo'n 40graden is. Een warme chocolademelk voor het haardvuur, zal er dit jaar dus niet inzitten. Naast de typische feestdagen, wordt er in mijn stad de achtste van december ook 'la fiesta de la virgin del valle' gevierd. Mensen van alle hoeken van het land komen naar het centrum om hun tent uit te slaan en de processie bij te wonen. Een gezellige drukte, suikerspinkraampjes, winkeltjes die relieken van de maagd verkopen, groepjes gitaristen,.. 

De afgelopen weken is mijn leventje hier erg veranderd. Eerst en vooral ben ik niet langer de enige uitwisselingstudent in mijn school. Sinds eind november gaat er ook een VSA'er naar mijn aula. In tegenstelling tot mijn intrede, die heel onopgemerkt verliep, kunnen we nu de speelplaats niet meer oversteken zonder om de zoveel meter tegenhouden te worden door groepjes gapende tieners die allemaal de 'Amerikaan' willen aanraken. De jongen wordt verafgood door iedereen en het lijkt alsof de school nu pas beseft dat ook ik een uitwisselingsstudente ben, de vriendschapsaanzoeken schieten de lucht in en voor het eerst lijken ze geinteresseerd in hoe het leven er in Europa aan toegaat -wel nadat ik ze moest vertellen dat Belgie wel degelijk een bestaand land is en in Europa gesitueerd is-
Daarnaast ben ik ook van familie veranderd. Het eerste weekend ben ik met mijn zus naar Puerto Zuelo gegaan, prachige uitzichten, midden in de wolken. Nu ben ik dus officieel een deel van het gezin Paez-Sanna, de meest hectische en ongeorganiseerde familie van heel Catamarca. In tegenstelling tot mijn eerste gezin, is dit gezin er eentje van typisch Argentijnse makelij. Geen ontbijt, zoetigheden en mate de hele vooravond en avondeten gebeurt hier niet voor 11h30, soms schuiven we zelfs pas aan tafel om 2u 's nachts. Met als gevolg dat er hier de hele dag non-stop wordt gegeten, daarbij ook nog eens allemaal afhaalmaaltijden -gelukkig dat de familie zich onlangs ook een fitnessapparaat heeft aangeschaft, kwestie van die bijgekomen kilo's tot een minimum te beperken- En dat is niet het enige talent dat mijn nieuwe familie bezit. Ook slapen kunnen ze hier als de beste, en niet enkel tijdens de siesta. 'Als je moe bent, moet je slapen', is het motto van de familie en dat nemen ze ook echt letterlijk. Ben je moe om 21h, ga je even gaan slapen tot 2u 's nachts om vervolgens de hele nacht tv te kijken en er rond 6u 's ochtends weer in te kruipen. Kwestie van de dag nuttig te besteden. Maar ik voel me er geweldig thuis en heb de beste zussen! Zonder de hond te vergeten -we hebben een heleboel straathonden die in huis leven, slechts Beeto, de chauchau, wordt behandeld als de koning van het huis- 

Verder ben ik voor het eerst echt goed verschoten van de Argentijnse cultuur en de gevaren in mijn stadje. Vrijdagavond ben ik naar het huis van een vriend gegaan met de taxi. Na de chauffeur het adres gedicteerd te hebben, keek ik rustig via het raampje naar buiten hoe de stad langzaamaan donker kleurde. Bij de lichten stonden we stil en ik wierp een blik op de knipperlichten van de chauffeur, die flikkerden om naar rechts af te slaan terwijl we duidelijk naar links moesten. Na hem duidelijk gemaakt te hebben dat het huis van de vriend links was, sloeg de chauffeur toch naar rechts in en begon zijn vaart te versnellen. Meneer maar niet reageren op mijn gehakkel en ik helemaal in paniek. Tot we niet veel later voor een rood licht vastzaten en ik de kans gegrepen heb om het portier open te slaan en het op een lopen te zetten. De rest van de avond heeft me dit voorval wat doen vergeten -karaoke'avond, cocktails,..- tot we om 6u 's ochtends met zijn 5'en terug naar huis wandelden om in ons bed te kruipen. Komt er plots uit de zijstraat een brommer aangesjokt met 3 changos op. Net voor onze neus springt er eentje af en begint mijn vriendin te bedreigen, hield haar bij haar middel, duwde de ander op de grond en voor we  het goed wisten, waren ze ervandoor met haar gsm. Dagdag, veilige buurt. 

Ajaa: over nog zo'n cultuur'shock gesproken. Laatst hadden we het over de overgang van meisje naar vrouw, die hier op hun 15de verjaardag gevierd wordt. En ik vroeg of de jongens dan geen speciaal feest hadden. Beginnen mijn vriendinnen me een heel verhaal uit de doeken te doen hoe sommige gezinnen hun zonen op 13-14 jarige leeftijd soms traditiegetrouw naar de hoeren voeren om daar 'te leren hoe het moet'. De vriendinnen hebben mijn verontwaardigde reactie niet helemaal begrepen en legden het weer met: 'je kan toch moeilijk verwachten dat een jongen bij zijn eerste lief zonder enige ervaring aan komt kloppen.' En dan zou je denken dat zo'n bezoekje een eenmalig gebeuren zou zijn maar nee, een maandabonnement voor de rosse buurt is hier blijkbaar een doodnormaal verjaardagscadeau. Ongelofelijk. 


Maar over naar goed nieuws: Afgelopen vrijdag was officieel mijn laatste schooldag -als dochter van de vice-directora mag je dan enkele uurtjes langer uitslapen, en pas rond 10u, half in uniform toestrompelen (:- traditioneel afgesloten door waterballonnen door de hele school naar elkaar te schieten en om 12u in de fontein te springen -geduwd te worden. Summervacation, here I come! Met zotte plannen om mee naar Jamboree Argentina in Buenos Aires te gaan. 

Boven: Ik - Gime (22) - papa - Beeto de hond - Camila (14) - mama - Lukas, novio van Gime, Onder: Lucia (16). En verder ontbreekt Desiree nog, andere zus die in Mendoza studeert 

Paez-Sanna

update by night

Aangezien ik velen onder jullie gerust moet stellen na de afgelopen geruchten -en omdat mijn dagen hier van 's morgens tot 's avonds volgeboekt zijn- schrijf ik jullie deze nachtelijke blog'update. Weliswaar met een bus anti'insectenspray in de hand -moest ik niet beter weten; zou ik denken dat zelfs de muggen weten dat ik buitenlands ben. blonde Belg in Catamarca; heeft dus toch zo zijn nadelen- 


Eerst en vooral: ja, ik ga veranderen van familie -mogelijk dit weekend. Update van mijn volgende gezin volgt- en nee, de situatie in mijn huidige huis is zeker niet onleefbaar. Uit respect voor mijn gastgezin van de afgelopen 3 maanden, wil ik het hele verhaal hier niet uit de doeken doen want; ondanks enkele feiten; zijn het geweldige mensen die hun huis en hart geopend hebben om een intercambio'studente te ontvangen. Het werkelijke probleem was dat mijn gastouders niet voldoende op voorhand voorbereid waren op mijn komst -slechts 3 dagen op voorhand- en dat mijn moeder mijn verblijf slechts als een tijdelijke situatie zag. Daarbij waren er problemen binnnen het huwelijk tussen moeder en vader hier. Moeder die jaloers was voor weet ik veel welke reden; blablabla. Kern van de zaak: ik ga dus veranderen; naar het gezin van de vice-directrice op school. Het idee helemaal opnieuw te moeten beginnen; leek eerst een onmogelijke zaak maar nu kijk ik weer positief op naar de rest van dit avontuur. Uit zoiets kan je tenslotte alleen maar sterker groeien. 


En voor de rest? De zomerdagen zijn officieel begonnen. Af en toe pieken tot 45graden, dan weer vlagen van regen. Van tijd tot tijd wordt het water afgesloten, vaak van 16h tot 22h -tijd waarrond de hele stad toch noodgedwongen siesta moet houden, omwille van de hitte- en af en toe zitten we ook zonder electriciteit. De Catamarcaanse zomer is erg wisselvallig. De ene dag ondragelijke hitte -gelukkig al 2 weken geleden-, andere dagen regen en wind -tot grote opluchting van iedereen-. Regen betekent hier letterlijk comfort want zonder regen, geen water, zonder water staat de sluis droog, en een droge sluis betekent meteen waterbezuiniging voor de meeste inwoners. Maar als het regent; regent het meteen ook goed -lees: overstroomde straten; mogelijk ook omdat riolering hier niet gekend is- 


Verder heb ik ook kennis gemaakt met alle intercambio'studenten in Catamarca -de meesten zijn hier met Rotary-. We zijn in totaal met een stuk of 20; uit alle hoeken van de wereld -VSA, Nederland, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Denemarken, Italia, Mexico,..-. Ook al spreken we in het algemeen Engels tegen elkaar; doet het toch goed van tijd tot tijd je ervaringen te kunnen delen. Met zijn allen zijn we vorige week ook naar tango'les gegaan. Een eenmalige gebeurtenis; gezien mijn onvermogen ook maar een enkele danspas deftig uit te voeren - op elk mogelijk moment op de tenen van mijn partners trappen, lukt me daarentegen erg goed. 


Afgelopen weekend was ook het pensionerings'feest -als dat een Nederlandstalig woord is- van mijn huidige vader. Ik en mijn gezin waren op het lumineuze idee gekomen tiramisu te maken als dessert op het feest. Alleen een klein probleem: amaretto? Nooit van gehoord. Mascarpone? Dachten dat dat een ijssoort was. Na letterlijk alle winkels van de stad afgeschuimd te hebben -en een mooi bedrag voorgeschoteld te krijgen- hebben we toch een halve kilo kunnen bemachtigen. En iedereen was grote fan van de 'timimu' - zelfs opa, die volgens mij na al die liters wijn met sprite, er niet veel van geproefd moet hebben. Na het feest ben ik met de andere intercambio'ers naar de opening van de boliche in de bergen gegaan. Midden in de bergen - 4 u 's nachts - lichten van de stad -volledig in de open lucht - met zonsopgang. Zoiets hebben ze in Belgica toch niet. 


Hoe dan ook; gezien het late uur -en het besef dat ik er binnen een kleine 4uur weer uit mag- volgt de rest van mijn avontuur een andere keer. 


En: halleluja; ze hebben hier nutella! 

Eureka!

Helemaal vergeten vermelden:
Heb dè oplossing gevonden voor het eeuwige gesnurk van den nonkel. 
Mijn GSM heeft blijkbaar een functie die 'fake calls' simuleert. Als me van nu af aan weer een nachtje zonder slaap te wachten staat; hoef ik niet langer mijn schoenen op te offeren. Ik druk gewoon een paar toetsen in waardoor het lijkt alsof ik word opgebeld -ringtone volle bak-. Met als gevolg dat de sirene ophoudt met snurken. Hallo nachtrust! Lang leve de technologie. 

Jij bent een koekje!

Met wallen van hier tot in Belgica; ida y wuelta; schrijf ik jullie nog een berichtje om te vertellen hoe de zaken hier lopen. Ik verwittig jullie op voorhand; verwacht geen hoogstaande lectuur want dat zit er niet in voor vandaag gezien de zombie'modus waarin ik momenteel verkeer. Dit weekend was er dan ook eentje van weinig slaap. Nadat de schoolbel om 10u30 -de leerkracht had weer eens besloten niet op te komen dagen- rinkelde afgelopen vrijdag en ik mijn wekelijkse zwemsessie en welverdiende siesta achter de rug had; ben ik naar het huis van de vice-directrice van mijn school afgezakt om pizza te gaan eten. Haar dochters hebben mijn leeftijd en ik kon de uitnodiging onmogelijk afslaan. Om 20u werd ik verwacht bij hen thuis; wat me enigszins al verbaasde want 20u is erg vroeg; in vergelijking met het normale uur van etenstijd hier; rond 22u. Maar dat stemde me alleen maar gelukkig want ondanks het feit dat ik hier al 2 maanden leef; kan ik nog steeds niet wennen aan het vreemde eetpatroon waardoor ik elke weekdag noodgedwongen om 20u alleen eet en van tijd tot tijd nog eens om 22u30 met mijn familie; die mijn geen keus laten en mijn bord telkens goed volscheppen zonder dat ik de kans krijg te protesteren. Dus; om 20u trok ik richting huis van de vice-directora -vice voor de vrienden- met een klein hartje maar gewapend met mijn album over Belgica in de ene hand en mijn allerlaatste lading chocotofs in de andere. Na de hele familie -inclusief vriendjes van de zussen; neven; nonkels en alle 6 honden- gesaludeerd te hebben; besefte ik algauw dat eten om 20u er niet in zat want de salontafel was gevuld met maizanitas; pan grassa; pan casero en mate. Ze waren dus volop aan het 'merenda'en -vergelijkbaar met ons 4uurtje; alleen met een overvloed aan eten-. Uiteindelijk zijn we pas rond 12u aan tafel gegaan en hebben we om 1u 's nachts de lemon pie uit de koelkast gehaald en het ijssalon gebeld voor een bestelling aan huis -deel van de cultuur-. En zo gaat het er elke dag aan toe in de meeste gezinnen hier. Ondanks mijn 'bijna-op-ontploffen'staat toen ik de voordeur overvoldaan uitwaggelde rond 5u 's nachts; heb ik een geweldige avond beleefd. Mijn vriendin heeft me ook de foto's van haar 15e verjaardag getoond. De 15e verjaardag is voor meisjes in Zuid-Amerika erg belangrijk en wordt gezien als de overgang van meisje naar vrouw. Terwijl de diavoorstelling op de tv afspeelde en ik de foto's van haar 3 trouwjurken; de tafels vol zoetigheden en de 200 uitgenodigden bekeek; vertelden ze me enkele tradities van dit feest. Van het verstoppen van gouden ringen in de gigantische taart tot het uitdelen van 15 kaarsen en 15 rozen aan de meest belangrijke mensen in je leven -voorafgegaan door een speech- en van de wals met de papa tot de ceremonie in het begin van de avond waarbij de vader de platte schoenen van het meisje inwisselt voor naaldhakken. Staat op het 'ditwiliknogmeemaken'lijstje. Om 5u lag ik dan eindelijk in mijn bedje -genietend van het gesnurkloze huis want mijn nonkel is er momenteel niet- om er om 9u30 weer uit te kruipen. Veel slaap wordt me niet gegund want elke morgen rond 9u loopt de plaatselijke krantenverkoper alle barrio's op en af; luid gillend 'diarioooooo; diarooooo' en aangezien mijn kamer zich aan de straatkant bevindt; betekent dit ook meteen het begin van mijn dag. Rond de siesta ben ik dan naar de scoutsvergadering afgezakt -geweldig te zien hoe; ondanks de weinige middelen die ze hier hebben; de weinige leden elke week met volle overtuiging en gestreken uniform opdagen- en daarna naar een intercambio'vriendin van Italia om er te overnachten. Het oorspronkelijke plan was een Halloween'nacht te organiseren en een horrorfilms'marathon te houden maar ervaring heeft me geleerd dat plannen in Argentina weinig zin heeft omdat er altijd wel iets tussenkomt. Aangezien we pas om 23u aan het koken zijn geslagen -pizza; voor de verandering- en we om 1u 's nachts het brilliante idee hadden koekjes te bakken -die ongelofelijk mislukt zijn; waardoor we noodgedwongen de rauwe massa in plaats van de half'aangebrande toestanden in de oven gegeten hebben- hebben we wijselijk besloten de marathon te beperken tot 1 film en om 4u in bed te kruipen. Mijn vriendin woont in een kalme buurt en ik verheugde me al op het feit dat ik voor het eerst in tijden kon uitslapen. Tot ik vanmorgen om 7u30 's morgens gewekt werd door een hels kabaal in huis. 'holaaaa Paco; holaaaa Paco' en 'puta puta puta' klonk het door heel het huis. Uitgesloten dat het de kinderen van de buren waren want beide buren zijn kinderloos. Toen de geluidsbron aanving met het zingen van 'que los cumplas feliz'; ben ik noodgedwongen en met dichtgeknepen ogen uit bed gerold om vast te stellen dat het de papegaai van de familie was die zijn kunstjes met veel plezier voordraagde. En hier zit ik dan; een pak blonder en typend met opgezwollen vingers -danku zon-; hoofdpijn en de drang om bovenop te computer in slaap te vallen; maar nog steeds 'alive and kicking!' en beseffend dat dit avontuur demaks is. En met de plotse nood om Paco -zo heet het blauwe mormel- die besloten heeft na mij te wekken zijn ode stil te leggen; de nek om te gaan wringen.


Verder gaat alles zijn gewone gangetje. De ventilators in school beginnen op volle toeren te werken nu de hitte eraan komt en de rekken in de supermarkt of kraampjes langs de straat worden nu niet alleen met tonnen carne en kilo's dulce de leche gevuld maar ook met perziken; ananassen; mango's en watermeloenen -nomnomnom-. De afgelopen dagen zijn er enkele familiekwesties opgedoken maar de sfeer in huis is gelukkig weer een stuk beter nadat we er allemaal eens goed over gepraat hebben. Tenslotte is dit gezin je echte familie voor een jaar en dan horen discussies er wel eens bij -zeker als je moeder niet het vermogen heeft te begrijpen dat toen je hier aankwam je geen woord Spaans kon en dat er nu nog steeds een aantal woorden zijn die niet in je vocabulaire voorkomen waardoor ze zich druk maakt als ik niet versta dat 'maceta' eigenlijk 'bloempot' betekent- maar het zijn stuk voor stuk geweldige mensen. 


En ik? Ik begin langzaam maar zeker uit te groeien tot een echte Argentina. De siestas beginnen -noodgedwongen- deel te worden van mijn dagelijkse routine; ik begin mij niet langer te orienteren met straatnamen maar met het aantal 'cuadras' voordat ik mijn bestemming bereik; mijn Spaans is vlot genoeg om me perfect -maar weliswaar met een accent- uit te kunnen drukken en in plaats van mijn glas wijn tijdens de zondagse assado puur te drinken; begin ik net als de rest van de familie sinaasappelsap -in poedervorm- aan mijn glas toe te voegen. Een goede 2 maanden hier en Catamarca weet me van tijd tot tijd nog steeds te verbazen met haar cultuurverschillen; haar onbeschrijfelijke natuur en de eeuwige jongheid van haar inwoners. 


Verklaring van deze titel: Op aanraden van mevr. Neyts -hoe kon het ook anders- heb ik besloten het scheldwoordenarsenaal van mijn klasgenootjes uit te breiden aangezien ze mij elke dag geduldig meer Spaanse vervloekingen aanleren. Dus sinds kort schelden mijn studiegenoten de leerkracht; als hij besloten heeft zijn leerlingen wat huiswerk naar huis mee te geven -een gebeuren dat niet meer dan eens per maand plaatsvindt-; niet binnensmonds uit voor 'hijo de puta' of 'choto' maar roepen ze vanaf nu luidkeels: 'Godverdomme; jij bent een koekje!' 

AFS; it`s up to you

Nu ik hier al een kleine 2 maand woon; beginnen de cultuurverschillen die je in de eerste plaats niet ziet door te dringen. Ik heb de afgelopen dagen niet alleen van de ongereptheid van de natuur genoten maar ook de mindere kanten gezien; die de mensen maken tot wie ze zijn. De armoede hier blijft beperkt tot de weinige uit elkaar vallende huisjes in de bergen maar vooral het gevoel van onveiligheid is hier verontrustend. Op elke deur in elk huis zijn minstens 3 sloten geplaatst en afhankelijk van de buurt waar je woont; kun je op bepaalde uren het huis niet meer verlaten. Ik woon gelukkig in een veilige buurt maar mijn vriendin vertelde me dat in het huis van haar grootmoeder zelfs op klaarlichte dag geroofd kan worden. Ze vertelde het me alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'gebeurt wel vaker dat ze om 15u binnenkomen en je simpelweg vragen waar je geld ligt.' Zonder meer. En de politie? Staat machteloos. Ook het lage niveau van educatie; de prostitutie en de drugshandel zijn dagelijkse problemen. Alleen merk je er in het hartje van de stad niets van. Na dit gehoord te hebben; begreep ik plots waarom mijn moeder voor ik ging lopen mijn kennis over zelfverdediging wou testen en waarom mijn vriendinnen me aanstaarden toen ik vertelde dat ik in het weekend alleen gaan lopen was.

Maar goed; ik ben nog steeds in leven en geniet steeds meer van dit avontuur. Ik begin te ontdekken dat hoe je deze belevenis ervaart; volledig van jezelf afhangt. Van hoe je kijkt naar de cultuur en hoezeer je zelf initiatief neemt. Niets wordt je hier in de schoot geworpen en je moet zelf moeite doen om de band met je familie te verbeteren of activiteiten te vinden om je dagen te vullen. En dat gaat niet altijd even gemakkelijk. Des te groter is de voldoening wel als je beseft dat je eindelijk bereikt wat je wou; namelijk het gevoel dat je dit alles wel eens zou kunnen missen als je na 11 maanden terug naar je thuisland moet keren. 

Maar die onvermijdelijke terugkeer is gelukkig nog veraf. Intussentijd geniet ik van de unieke ervaringen die dit avontuur me meegeven. Alles lijkt zo stilaan op zijn plaats te vallen. Onlangs ben ik voor 3 dagen met mijn gezin de bergen in getrokken en het was geweldig om voor het eerst de moppen die aan tafel gemaakt worden te kunnen verstaan en mee te kunnen lachen; om met mijn vader de voetbalmatch te kunnen volgen terwijl we samen stella artois dronken en om met mijn zus de natuur te gaan verkennen en over vanalles en nog wat te kunnen praten. Het wordt er dus steeds beter op. - Alleen kan ik maar niet wennen aan het eeuwige gesnurk van mijn nonkel die zo nu en dan blijft logeren en op geen enkele manier gewekt kan worden. Heb het licht aangedaan in de hoop dat hij zou wakker worden; mijn boeken met opzet op de grond gegooid; luidkeels gehoest; mijn mp3 op volle bak gezet en ten einde raad mijn twee schoenen tegen de rand van zijn bed gegooid maar niets hielp. Tips zijn altijd welkom -

Dit weekend was ook de 29ste verjaardag van mijn zus en heb me geweldig geamuseerd. Na de previa zijn we rond 4h30 afgezakt naar de boliche. Ik die dacht alles al meegemaakt te hebben wat betreft het uitgaansleven hier. Niet dus. Die dag was er een belangrijke rugbywedstrijd dus hadden ze in de boliche grote schermen geinstalleerd om de wedstrijd opnieuw af te spelen 's nachts. Met als gevolg dat het in de disco om 5u 's nachts zwart zag van het volk maar dat alle chicos stonden de gapen naar de gigantische flat screens terwijl de chicas hopeloos al hun reggeatonmoves uit de kast haalden om toch maar aandacht te krijgen. Hilarisch. Verder ben ik ook voor het eerst naar de scouts gegaan. We waren maar met zijn 5'en en hebben eigenlijk niets nuttig gedaan maar had een geweldige tijd.

Ik heb het hier dus geweldig goed en geniet van elke dag; ook van de mindere momenten. In afwachting van de zomermaanden en ondragelijk hoge temperaturen; heb ik mijn lading zonnecreme ingeslagen en ben volop plannen aan het maken om het zuiden en de watervallen te bezoeken in Maart. Eventueel gaan we ook Peru bezoeken. Viva Argentina!

Ajaa; nog eens een dikke merci aan de chicas voor het paketje! Heeft me echt goed gedaan nog wat nieuws van het thuisfront te krijgen en heeft me doen beseffen dat ik ten volle van deze ervaring moet genieten. We zien elkaar binnen een jaartje terug; zeker weten! En tzal wel zijn dat ik 5kilo yerba ga meenemen om jullie die heerlijke mate te laten uittesten (:

Memoires van een reiziger

Nagedacht, zonder tot een conclusie te komen. Dit is alles. Het simpele genot van de kleurrijke bloemen, de gelezen bladzijdes in de zon, de gezamelijke mate'namiddagen, de heerlijkheid van de asado en ananassen, de familiale knuffels op vrijdagavonden, de uitputtende danslessen en de simpele vriendschappen. Dankje. 


Toen bekeek ze door de ramen de hele cirkel van de kwadranten van de kompasroos, de glasheldere horizon, de septemberhemel zonder een enkele wolk, de voor altijd bevaarbare wateren, en zei: Laten we steeds rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor varen. Ons leven lang. 

Chupala giel (:

Enkele dagen geleden was het precies een maand geleden dat ik hier voor het eerst aankwam en dat hebben we gevierd ook. In Argentinia houden ze rond de laatste week van september 'la semana del estudiante', een week lang geen school dus. In Catamarca is het dan traditie om als jongere met een vriendengroep de bergen in te trekken en te genieten van het jong zijn. 


Vrijdag kwam Miriana -een Italiaanse die hier ook op intercambio is- en haar gastfamilie me -weliswaar 3uur later dan ze beloofd hadden, maar daar verschiet ik al niet meer van- ophalen en reden we naar el rodeo om er tot woensdag te verblijven. 5 dagen niets doen behalve mate drinken, uitgaan en af en toe wat wandelen. De eerste dagen was het wel wat wennen aan het vreemde ritme. Om 12u waren Miriana en ik al klaar om de plaatselijke boliche onveilig te maken terwijl de andere 10 tegen 2u 's nachts nog steeds hun haren aan het stijlen waren en vol paniek rondliepen zonder te weten wat aan te trekken. Eenmaal vertrokken -tegen een uur of 3- moesten we nog een goede 20min stappen tot de enige disco in el rodeo. En ook dat was een cultuurshock. Het was wennen aan de muziek, uitsluitend Spaanse reggeaton-cumbia-quarteto met af en toe een Engels hitje van de jaren stilletjes. Je kon er ook letterlijk geen stap zetten zonder dat een chico je hand vastnam en met je begon te dansen -voordeel is wel dat iedereen hier geweldig danst-. En dat tot het licht is want rond 7u keerden we pas thuis om te ontbijten en uit te slapen tot 16u30-17u. Kwestie van je dag nuttig te besteden. In de vooravond dronken we op het terras allemaal mate en aten we 'lunch' om rond 23u opnieuw aan tafel te schuiven voor het avondeten en ons klaar te maken voor de volgende nacht. Geniaal, die cultuurverschillen. 
De laatste dag hebben we met de hele bende een grote wandeling gedaan tot 'el cristo', aan de top van de berg. Adembenemend. Die avond hebben Miriana en ik de rest ook wat Europese cultuur bijgebracht door hen treeman aan te leren -ter verduidelijking : wij met water (:- en het gevolg was hilarisch. Na nog geen 3 rondes gespeeld te hebben, moesten er 3 noodgedwongen een nachtje boven de toiletten doorbrengen. We hebben de 5daagse in stijl afgesloten en zijn om 7u30 's morgens allemaal milanesa gaan eten terwijl de zons opkwam. 5 onvergetelijke dagen.


Daarnaast gaat alles hier zijn gewone gangetje. Ik probeer me te verzoenen met de luiheid van de Argentijnen en hun vreemde manier van sporten -handbal spelen bestaat er hier uit gewoon van het ene naar het andere punt van het veld te wandelen en af en toe wat te passen, verdedigen is hier niet gekend-. Ook heb ik me een zwemabonnement aangeschaft. Op dat vlak hebben de Argentijnen een andere logica dan wij want de douches zijn hier afzonderlijk terwijl alle kleedkamers gemeenschappelijk zijn. Het water is er, net als het weer, haast ondragelijk warm en de diepte van het zwembad doet denken dat het een kinderbad is -op zijn diepst, reikt het water tot aan je ellebogen- 


Daarnaast heb ik voor het eerst een Argentijnse voetbalwedstrijd meegemaakt -inclusief hysterische fans,  hooligangevechten en de beste choripan, lees: plaatselijke hotdog, ooit- Het was een vriendschappelijke match tussen 2 ploegen en Palermo -schijnt een ex-speler van Boca te zijn- en nog een andere bekende speler waarvan ik me de naam niet meer herinner speelden mee. Next op het to do'lijstje: Me verzoenen met 1. de muggen hier -kleiner, venijniger en massaal aanwezig- 2. de buren in de straat die de geweldige gewoonte hebben om rond 1u 's nachts met hun gepimpte moto's toertjes rond de wijk te rijden. 3. het feit dat mijn andere talen er alleen nog maar slechter op zullen worden. Nederlands spreken en schrijven, lukt nog net maar Frans praten met de andere intercambio'er van Belgica zonder midden in je zin in Spaans over te schakelen, is een verloren zaak 


Indien je familie bent, lees niet verder:
Nog een kleine anekdote over la semana del estudiante: In de clubs hier is elkaar binnendoen ongeveer een nationale sport. Je danst nog geen 2 seconden met elkaar of ze maken al aanstalten. En hoe later het wordt, hoe meer de danstijd verkort wordt. En als 'blondine' of 'buitenlander' -want ja, zo word ik hier genoemd- is dat alleen nog maar erger. Tot het punt dat er in onze vriendengroep punten worden genoteerd per speekseluitwisseling. Hoe dan ook, na de eerste nacht heb ik me eigen gemaakt aan het magische zinnetje: Lo siento, tengo novio. (sorry, ik heb een vriend) - waardoor de tegenpartij zich gewoon omdraaide en op zoek ging naar een ander slachtoffer. 


Het vertalen van de titel van deze blog is op eigen risico.
Wordt vervolgd 

Laura, se te ve la tanga!

Eerste keer naar de mis, hier:

Priester: kondigt de hostiedinges aan.
Ik: sta recht en loop richting altaar om de hostie in ontvangst te nemen.In ieder geval, dat was het plan had mijn moeder me niet na mijn derde stap terug op de bank gesleurd en verontwaardigd gefluisterd dat ik eerst elke week moest biechten voordat ik de hostie mocht ontvangen. Dat weten we dan ook weer.

Na 3 weken hier gewoond te hebben, begin ik stilaan te wennen aan de andere cultuur waarvan de verschillen eerder zo klein leken maar nu steeds meer en meer beginnen op te vallen. Zo begin ik stilaan te wennen aan het vreemde levenstempo. Mijn principe om niet te slapen tijdens de siesta heb ik er wel voor moeten opgeven maar dat geeft niet, want de stad valt toch letterlijk stil rond die tijd. Winkels sluiten hun deuren om 14u en gaan pas weer open rond 18u, vaak tot 22u. Ik heb geleerd om om te gaan met de vreemde dansgewoontes die mijn vrienden hebben en met hun onvermogen ironie te begrijpen. Ik heb leren leven met de ongeplaveide straten, met de zwermen zwerfhonden op school en met het feit dat je, als je wil dat een bus aan de bushalte stopt, je je hand op een bepaalde manier moet bewegen -dat wel nadat de bus me meerdere keren gewoon voorbijgereden is-. Uit ervaring heb ik ook geleerd dat het vaak wijzer is gewoon te voet naar school te gaan. De bus mag dan wel goedkoop zijn -zo'n 20cent- maar een ritje staat gelijk aan je leven in gevaar brengen aangezien snelheidsbeperkingen en verkeersregels hier niet bepaald gekend zijn. Ik snap echter nog niet hoe die Argentijnen erin slagen om een hele busrit recht te blijven staan terwijl ik bij elke scherpe bocht onderweg naar school me krampachtig vasthoud aan stoelen-palen-mensen in de buurt en zelfs dan elke keer omval. Ook weet ik nu dat je de openbare toiletten beter niet gebruikt aangezien ze toiletpapier daar niet kennen. Ik ben eraan gewend geraakt dat telkens ik mijn inktenkiller op school bovenhaal, de hele klas even stopt met waarmee ze bezig waren om te kijken hoe op een magische manier mijn geschreven letters verdwijnen -ik vrees trouwens dat die inktenkillers niet lang zullen meegaan aangezien ze hier maar niet begrijpen dat enkel inkt uitwisbaar is en ze al geprobeerd hebben alle mogelijke vlekken ermee te verwijderen-. Ik heb ook geleerd om mijn mond te houden als ik het niet eens ben met het antwoord van de -hilarisch gemakkelijke- logaritmeoefeningen op het bord -na de tweede discussie over beduidende cijfers met mijn leerkracht, heb ik het opgegeven- 

Sterker nog, ik ben beginnen genieten van de kleine verschillen. Eerst en vooral van het mooie weer iedere dag -in de 45graden warme zomer zal ik daar vast wel minder blij mee zijn- maar ook van de dagelijkse kopjes mate, van de deugddoende siesta, van de intensieve danslessen, van de talrijke kraampjes op weg naar huis, van de muziek die elk uur van de dag op straat te horen is, van de vele fruitbomen in de tuin -waarbij je slechts je hand uit het raam moet steken om de beste sinaasappels ooit te plukken-, van de rietjes die je krijgt bij elke fles water die je hier koopt en van de layed-back sfeer die over de stad heerst. Op tijd komen, hoeft hier niet. Spreek je af om 5u is het algemeen geweten dat je niet moet rekenen dat die andere persoon er voor 5u30 zal zijn. Ook geniet ik elke dag meer van de natuur hier. Vorig weekend zijn mijn ouders en ik de bergen in getrokken naar el rodeo, een stadje hier zo'n 80km waar we hoogstwaarschijnlijk de zomer zullen doorbrengen aangezien de hitte in de hoofdstad haast ondragelijk schijnt te zijn, en de natuur was er prachtig. 

Ondanks het feit dat ik zo stilaan in de routine val en begin te wennen aan alles om me heen, kan ik het niet laten om bij elke vlaggenceremonie op school stilletjes te lachen omdat de vlag er zo levensloos bij hangt aangezien er nooit wind is in Catamarca. Ook kan ik maar niet wennen aan het feit dat je hier bij de bakker niet vraagt om 'een stokbrood' of om 'een klein witje' maar wel om 'frans brood voor 4peso', waarna de bakker het brood afweegt en je thuiskomt met kleine stukken afgesneden stokbrood.

Dus ja, het is hier anders en eigenlijk nog niet zo slecht. Alleen zouden ze wel mogen leren hoe je musicallessen geeft want dit weekend ben ik naar een musicalinitiatie in het theater geweest van 'Westside story' en die bestond uit een ongecoordineerde dansles en meezingen met de karaokecd -terwijl de Spaanse tekst totaal niet bij de muziek paste- Hilarisch. 

Volgende week, van deze vrijdag tot en met de week erop, is het 'la semana del estudiante'. Lees: een traditie waarbij alle jongeren naar de bergen trekken om het leven als student te vieren door een week lang uit te gaan. Dus, een week geen school. Mogen ze een Belgica ook invoeren! 

El boliche!

De afgelopen dagen waren heerlijk. Vrijdag ben ik voor het eerst naar school gegaan. Nadat mijn ouders hier me bij het secretariaat hadden aangemeld en afscheid van me hadden genomen, nam de directrice me mee naar de plaza, waar alle studenten hereenigd waren en waar de Argentijnse vlag iedere morgen gehesen wordt. Op het balkon, terwijl er minstens 350 paar ogen naar me staarden, moest ik me in mijn beste Spaans voorstellen. Daarna meldde de directrice dat ik in het voorlaatste jaar les zou volgen -wat heel wat boegeroep van de laatstejaarsstudenten uitlokte-, in klas 2B. Nadat de vlag gehesen was door 3 eerstejaarsstudenten, werd ik voorgesteld aan mijn klasgenoten en gingen we samen naar onze eerste les: Historia. Er werd iets op het bord geschreven en de rest van het uur werd ik ondervraagd door mijn 27 klasgenoten. Na de tweede les -psychologia- kreeg ik een rondleiding door de school. Met een bende van 15 man achter me, werd ik naar alle hoeken van het gebouw geleid. Na de pauze hadden we nog een les maatschappelijke leer te gaan en om 1:20 klonk het fluitsignaal, die het einde van de schooldag aanduidt.


De lessen hier zijn helemaal niet vergelijkbaar met Belgicà. Eerst en vooral beschikt geen enkel lokaal over computers of beamers. Spreekbeurten worden hier met een zelfgemaakte diavoorstelling op papier gehouden en het niveau van de lessen ligt hier een pak lager. Testen bestaan eruit af te kijken van je buur of papiertjes door te geven. Vrijdag werden de antwoorden van enkele vragen zelfs luidop doorgezegd, zonder dat de leerkracht er ook maar iets over zei. Toch is La FRAY een van de betere scholen in Catamarca. 


Zaterdag waren mijn zus en ik uitgenodigd op een babyshower van een vriendin. Het hele appartement was in het blauw gedecoreerd -ja, het is een jongen- en binnen stonden tafels vol taarten in alle kleuren, empanadas, maizinitas,.. Na de koffietafel hielden we verschillende spelletjes -waaronder het raden van de omtrek van de buik van de toekomstige mama- Had een geweldige tijd. Rond 23u keerden we naar huis en sprongen nog binnen bij een vriendin in de straat. Om 1u trok ik mijn pyjama aan en las rustig nog wat voordat ik ging slapen. Tot mijn zus om 2:00 de kamer binnenstormde met de boodschap dat ze besloten had vanavond uit te gaan. En ik moest mee. Dus om 2u30 stonden we buiten -het uur waarbij je in Belgicà zo stilaan naar huis gaat- te wachten op onze persoonlijke taxi, primo Lukas. Rond 3u spraken we af met de rest -waaronder een former uitwisselingsstudent van Duitsland die ook in Catamarca woonde, 3 jaar geleden- in het park. Rond 4u stonden we met zijn allen aan de ingang van 'de boliche' -vertaling: de disco- Binnen was er, zoals ik verwacht had op dat uur, geen kat. Maar tegen 4u30 begon het vol te stromen en om 5u was het 'vollen bak'. Nog zo'n cultuurverschil. Me gusta! 


Zondag was siestadag en vandaag moest ik weer naar school. Op school begin ik al goed mijn draai te vinden en te leren wanneer ik wel en wanneer niet moet kijken als ze mijn naam roepen, op de speelplaats. Zo ben ik sinds vandaag officieel lid van het handbalteam van onwe school. We oefenen elke donderdag- en dinsdagnamiddag. Vandaag waren ook de preselecties voor 'la reine de la FRAY', een jaarlijkse schoolwedstrijd waarbij de verkozene meisjes worden gekeurd door een jury. Hoe dan ook, vanmorgen om 11u moesten de meisjes een defile -sorry, mijn computer heeft geen accenten- houden en van de 20 meisjes werden er 12 doorgelaten naar de finale, komende vrijdagnacht. Pure vleeskeuring, eigenlijk. Zeker als je zag hoe de meisjes op stelten en met bijna niets om het lijf door de arena liepen -die trouwens met kinderkoppen geplaveid is, waardoor de halve-finalisten bij elke stap met hun hakken tussen de stenen bleven haken. Hilarisch zicht- 


Ajaa: en op een aanvraag, een kort overzicht van mijn familie.
Wel, ten eerste heb je mijn vader: Hugo, die werkt in een autobedrijf -voor zover ik begrepen heb- en van zondag tot vrijdag niet thuis is. Mijn moeder: Carmen verkoopt herbalife en organiseert verkoopavonden. Verder woon ik nog samen met Lola, de hond, en mijn zus Virginia, die 28 is en afgestudeerd is als prof Engels. Handig, dat wel maar de verleiding is groot om enkel Engels te praten. Gelukkig helpt ze me wat met mijn Spaans en geeft me essentiele raad mee. Zo leer ik stilaan niet telkens te kijken als een passerende auto toetert of als ze achter je 'Hola chicka!' roepen. Zo nu en dan blijft mijn nonkel Filippe ook slapen -die ongeloofelijk snurkt tijdens de siesta- Verder heb ik nog een zus, Euphgenia -woont in Buenos Aires en heeft 2 kinderen- en 2 broers: Mauricio en Claudio. Claudio woont samen met zijn vriendin en Mauricio woont alleen, zo'n 10 quadras van ons huis. Moesten er nog vragen zijn, shoot. 


Hier volgt mijn adres:
Avellaneda (N) 533
entre Camilo Melet y Samuel Molina 
San Fernando del Valle de Catamarca
4700 Catamarca
Argentina


Ben zeker dat jullie allemaal een onweerstaanbare drang hebben mij brieven en pakketjes door te sturen -mijn voorraad aan chocolate raakt zo stilaan op en ik heb nog steeds niet de Argentijnse aanhanger van de Flair gevonden-

Danza Kuduro

Laura: "Wanneer vertrekken we ongeveer?" 

Zus: "A la tardes, a la tardes" 

En zo gaat het de hele dag. Inkopen doen? Gebeurt niet voor 18u. Moeten we ergens om 23u zijn, reken maar dat we dan pas om 23u30 vertrekken. Zo kwam het ook dat we eergisteren een uur te laat toekwamen op het verjaardagsfeestje van mijn nicht, Julietta. En dan nog waren we de eersten. 

Ondanks dit, was het feestje erg gezellig. In de keuken zaten aan een lange tafel alle familieleden -inclusief mijn neefjes die allemaal een crush op me hebben en me de hele tijd taart en empanadas brachten- terwijl wij met een stuk of 8 vrienden in de woonkamer zaten. Verjaardagen worden hier duidelijk op een andere manier gevierd -lees: geen alcohol- maar daarom niet minder gezellig. We zaten met z'n allen aan tafel en zongen liedjes terwijl mijn tante heen en weer crosste met stukken taart -de beste taart die ik ooit heb gegeten, trouwens- 

Gisterenochtend ben ik samen met mijn zus en een andere nicht -Valerie aka Erica- op dansles gegaan. Mijn eerste reggeatoninitiatie. En wat voor een. Kruipen over de grond en je heupen bijna uit de kom zwieren, is hier blijkbaar traditie. Met als gevolg dat ik nu nog steeds stijf ben en in huis rondloop alsof ik geconstipeerd ben. Ben benieuwd wat dat zal geven op een vrijdag- of zaterdagnacht. 

Gisteren zijn we ook om mn uniform geweest. En 's avonds ben ik, samen met Virginia, Valerie, Julietta, Lukas en Juante, naar de film geweest. Een romantische comedie, vreemd genoeg op aanvraag van mijn neef Lukas. De cinema hier is net boven het station en ziet eruit als in de Amerikaanse films. Grote affiches tonen aan welke films er spelen en ze verkopen er geen chips, wel gigantische zakken popcorn -waar je met 5 van zou kunnen eten, maar die ze hier als een enkele portie zien-
Als je je in Belgica al ergert aan het constante geknabbel en geslurp van de mensen naast je, moet je zeker niet naar Argentina komen. Hier is het  blijkbaar normaal om midden in de voorstelling voor de hele zaal te roepen of ze wat popcorn willen of zelfs over het weer of de actualiteit te beginnen. Ik had het gevoel dat ik midden in een episode van Friends was beland, want telkens als er iets grappigs in de film gebeurde, hoorde je de hele zaal luidkeels meelachen. Geniaal. 

Morgen denk ik voor het eerst naar school te mogen. En in afwachting leer ik volop bij hoe het huishouden hier werkt. Les 1: hoe maak je je bed op? -Blijkbaar volstaat het niet gewoon je dekens recht te leggen- Les 2: hoe strijk je een hemd? En wat hebben we geleerd vandaag? Als je afstoft moet je ook letterlijk alle beeldjes van de kast halen en er niet gewoon omheen gaan. Als je veegt -niet peizn daze hier een stofzuiger hebben- mag je het verzamelde stof niet onder de dichtstbijzijnde kast vegen maar moet je een afvalblik halen. Ik voel het, dit jaar wordt leerrijk. En nee mama, dit betekent niet dat als ik terugkom, ik plots het huishouden ga doen 

Me gusta Argentina!

{Ik wou net iets zeggen tegen mijn zus, verklaart de dwaze uitdrukking}

tussen heiligen en paaldansers

Waar woon je in Belgica? Hoeveel verdienen je ouders? Is het waar dat jullie economische problemen hebben? Wat is de politieke structuur in je thuisland? Wat exporteren en importeren jullie? Hoe zit het met de sociale bijstand in je land?


Probeer daar maar eens op te antwoorden als je Spaans niet verder reikt dan 'ola, soy de Belgica' en 'Que guappo!'. Dus zeg ik wijselijk 'si, si' bij elke vraag die mijn nonkel mij stelt -en dat zijn er veel-. In mijn beste Spaans probeer ik uit te leggen dat Belgica vooral overleeft op export van de havens. Hij kan maar niet vatten dat wij, in Hollandia -je moet niet denken dat ze Belgica hier kennen-, geen grote vlaktes met sinaasappelbomen of gronden vol schapen hebben.


Gisteren was er hier dus een familiebezoek. Mijn neven (Lukas y Federico) en mijn nonkel (bijnaam: el negro) zijn langsgekomen en hebben mijn hele voorraad aan chocotofs geplunderd. Hoe dan ook, het was erg gezellig. 


Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en naar het centrum afgezakt om mijn uniform, dat uit een blauwe rok, kniesokken, een hemd en een cardigan bestaat, af te halen. En goed nieuws: de rok is van normale lengte. Nujaa.. "normaal". Laat ons zeggen dat zo'n rok op een Belgische school verboden zou worden. De small waarin de verkoper me heeft proberen te wringen, was niet veel langer dan 20cm en was even lang als breed. De tweede poging ging niet veel beter: blijkbaar bestaat er hier geen maat tussen XS en XL want het tweede model viel bij de eerste stap al van mijn heupen. We moeten er dus noodgedwongen een kleermaakster bijhalen - wordt vervolgd 


Terwijl we in het centrum waren, heeft mijn gastmoeder me de kathedraal getoond. Prachtig! Foto's volgen. Grappig is dat de meeste mensen hier erg gelovig zijn. Zo maakt iedereen een kruisteken bij het voorbijgaan van een kerk of kapel en gelooft iedereen in de heilige maagd van Catamarca en in Johannes de Doper (in het Spaans: Baptistos en nog iets). Ondanks dit, is het meest populaire programma -meteen ook de show die hier elke middag op staat- een programma waarin duo's half naakt -ja, ook de mannen- rond palen zwieren. Het is een soort popidool maar dan zonder gezang en kleren en met een paal. Bijna genoeg om je eetlust te bederven. 


Nog een ander cultuurverschil is de manier waarop mensen je op straat aanspreken. Alsof ze je al jaren kennen. Chico's zijn ook niet gegeneerd om voor de hele straat te roepen 'Que guappaaaaa' of 'Mi amoooor' als je voorbijloopt. Zelfs niet als je moeder naast je loopt. Ik moet zeggen dat ik wel wat afsteek ten opzichte van de rest van de Catamarcanen, vooral op kledingvlak. Bij mijn vertrek, heb ik al mijn comfy clothes -lees: joggingsbroeken en oversized sweaters- thuis gelaten uit angst dat dit zou afsteken met de klederdracht van de mensen hier. Blijkt dat iedereen er hier bijloopt alsof ze net uit bed komen. Hadden ze me wel wat eerder mogen vertellen.


Hoe dan ook: ik denk dat ik donderdag of na het weekend voor het eerst naar school zal moeten. Zien hoe dat meevalt.. Heb me ook even ingelicht en ik ben de enige uitwisselingsstudente in mijn school. Enkel nog hopen dat het weer er wat beter op wordt, want nu is het hier zo'n 10-15graden. Muy frio. Mijn broer vertelde me dat het hier in de zomer zo'n 45graden wordt. Hopen dat het een lange lente wordt, dus 

update van de afgelopen dagen

Donderdag begon het avontuur en vertrokken we tegen de middag richting vlieghaven -dit avontuur is mogelijk komende woensdag te zien op 1000zonnen&garnalen-
Na afscheid genomen te hebben van familie en vrienden, namen de Mexicans en Argentinians het vliegtuig richting Madrid en daar werden onze wegen gescheiden. Wij gingen verder naar Buenos Aires, waar we om 8u toekwamen (13u Belgische tijd) en samen met alle nationaliteiten op een bus richting kamp moesten wachten -Argentina zou Argentina niet zijn, moest dat wachten niet meer dan 4u duren-

Eenmaal toegekomen, kregen we de kans om onze valiezen in de kamer te droppen. Gedurende het kamp, dat van vrijdag tot zaterdagavond duurde voor diegene die naar het noorden van Argentina moesten, kregen we nog eens duidelijk de AFS'regels te horen en hadden we ook meteen onze eerste ervaringen met de Argentijnse cultuur. Voor we goed en wel toekwamen werden ons dulche de leche -een soort caramel-, mate -soort thee- en lappen vlees naar het hoofd gesmeten. Zonder de reggeatonmuziek te vergeten. 's Avonds werd er een soort talentenshow gehouden en kregen we de kans de andere nationaliteiten te leren kennen. Van de luidruchtige Italianen -die vreemd genoeg echt allemaal ofwel Antonio, Eduardo of Emmanuelo heten- tot de ingetogen Denen en Finnen. Er werd heel wat basiswoordenschat uitgewisseld -als: pol ma rojm of perse reggeatonto, de vertalingen zet ik er wijselijk niet bij- Die dag kreeg ik ook te horen dat mn gastgezin weer eens veranderd was: ik zou verblijven bij de familie Diaz. Ze wisten me enkel mee te geven dat mn ouders al 60 waren. 


Zaterdag vertrokken Miriana en ik tegen 17u30 richting Buenos Aires om daar samen om 20u de bus naar Catamarca te nemen. De busrit zou 15u duren. Dat leek een groot probleem, tot we de bus zagen. Zoiets zou ingevoerd moeten worden in Belgica! Je zetel is eigenlijk een uitklapbaar bed en je hebt een busboy die je om de haverklap komt vragen of je nog wat water/koffie/eten/wisky/.. wil -weliswaar in gebroken engels, maar dat neem je er graag bij- Die 15u durende busrit was dus zo voorbij.

Rond 10u 's morgens kwamen we aan in Catamarca. Van ons gastgezin was geen spoor te bekennen, blijkbaar verwachtten ze ons pas een uur later. In ons beste Spaans wisten we iemand te strikken die ons zijn gsm uitleende en daarmee belden we het AFS'kantoor. Even later kwam ons gastgezin toe. Mijn gezin bestaat uit een moeder, vader, twee zussen -Virginia en Iphgenia- en twee broers -Antonio en nogietsdateindigtop'o'- Enkel Virginia studeert in Catamarca -als leerkracht engels- en woont nog thuis, ze is 26. Samen keerden we naar huis en maakten eten klaar. Asado -carneeeee!!!- y empanadas -gevulde bladerdeeggebakjes- nomnomnom. Mijn vader hield ook een toost op mij als dochter. Na de maaltijd begon ik al beter te begrijpen waarom Argentina weleens het land van het vlees genoemd wordt. 


Na het eten, bleven we wat aan tafel plakken. Zo vernam ik dat de familie een buitenverblijf heeft op het platteland, 80km hier vandaan. De familie bezoekt ook 2x per jaar mijn zus, die in Buenos Aires woont en gaat vaak over de vloer bij mijn broer, die 4 quadras verder woont. Het communiceren gaat wat moeizaam maar met gebarentaal en Virginia als vertaalster, verstaan we elkaar wel. Tegen morgen spreek ik vloeiend Spaans, zeker van. Time to go siesta!


Excuses voor de mogelijke spellingsfouten, moet nog aan het qwerty'toetsenbord wennen

Change of plans

Dag Laura,
AFS Argentinië liet weten dat er een vergissing gebeurd was in hun administratie en dat ze ons de verkeerde gastgezininfo voor jou hadden doorgegeven. Mijn excuses voor de verwarring.De familie Garcia Chabrol zal je gastgezin zijn tot 18 januari. Daarna zal je een tweede gastgezin krijgen voor de rest van je AFS-jaar.

Geen broer en vader dus, maar een alleenstaande moeder en een 17jarige zus.
Teleurstellend omdat al je vooruitzichten en verwachtingen plots voor niets zijn geweest. Het blijft wachten op meer informatie. Een beroep, een straatnaam, wat dan ook..

Nog 6 dagen te gaan.
Als alles goed gaat, want de papieren van AFS Argentinië om mijn visum aan te vragen, zijn nog steeds niet toegekomen. Het wordt bang afwachten tot dinsdag. Twee dagen voor vertrek moeten we naar de ambassade in Brussel toe om de papieren op te halen. Als ze tegen dan nog niet aangekomen zijn, zal ik pas de 15de september het vliegtuig richting Buenos Aires nemen.

Hopen dat de zaken wat beter verlopen als ik er eenmaal toekom

10 more days

Al sinds de kerstperiode staat vast dat ik naar het buitenland vertrek en toch begint het pas de laatste dagen echt door te dringen welk avontuur me te wachten staat. Zeker nu mijn gastgezin gekend is.

'Het komende jaar zal je in de hoofdstad van Catamarca verblijven, San Fernando del valle de Catamarca.' Een hele opluchting. Mijn gastgezin zal er uit vier gezinsleden bestaan. Een vader, stiefmoeder, 16jarige dochter en een 18jarige zoon. 

Nu ik dit weet, lijkt er geen ontkomen meer aan. De Visakaart werd besteld, het visum aangevraagd en de weersomstandigheden in Argentinië werden gecheckt en gedubbelcheckt. Er werden plannen gemaakt om de volgende dagen nog van iedereen afscheid te kunnen nemen en er werd -tevergeefs- naar de vliegmaatschappij gebeld om klacht in te dienen over de bagage die slechts 20kilo mag wegen.

De komende dagen zal er heen en weer gerend worden met stapels kleren, belachelijke hoeveelheden tandpasta, onafgewerkte to do-lijstjes en zullen de meest onrealistische scenarios aan tafel besproken worden. Nu begint de aftelling. Argentina, here I come!

Nog 1 maand te gaan

Vandaag belden we naar AFS om meer informatie te verkrijgen over de plaats waar ik het komende jaar zou verblijven. Mijn gastgezin wisten ze nog niet te vertellen maar ze gaven ons wel mee dat ik in augustus van Buenos Aires naar Catamarca zou reizen.
Moeilijk te verwoorden welke emoties er nu allemaal voorbijrazen. Verwondering, enthousiasme en opwinding maar ook angst voor wat komen gaat. Op het moment dat we het gesprek met de AFS'verantwoordelijke aan de andere kant van de lijn afsloten, snelden we ons naar alle middelen die ons wat meer over Catamarca te vertellen hadden. Boeken, computers en contactpersonen werden ingeschakeld maar de verkregen informatie was beperkt. Een uur lang internet afzoeken leverde ons niet veel meer dan 'grenzend aan Chili, gelegen in de bergen, drukkend warme temperaturen en nogal verlaten' op. Genoeg om de ouders nog ongeruster te maken over dit avontuur.

Via blogs van andere AFS'ers konden we ons al een duidelijker beeld schetsen van hoe mijn leven er binnen nog geen 5 weken uit zou zien. De natuur is er prachtig, bezaaid met metershoge cactussen en veel groen. Niet te vergelijken met het leven hier, dus. In plaats van de vlinders en hooiwagenspinnetjes die je zo nu en dan thuis aantreft, zal ik daar moeten leren leven met de rondfladderende kolibries en tarantula's -nomnomnom- Gelukkig is de stad redelijk veilig en zijn de Catamarcanen erg hartelijk. Het centrum van de stad schijnt te bruisen van leven en de plaatselijke bevolking lijkt elke dag wel iets te vieren te hebben.

In afwachting van meer informatie over mijn gezin, probeer ik nog wat te genieten van mijn laatste weken hier in België en pieker ik nog wat verder over de cultuurshock die me te wachten staat.